Borgfirðingabók - 01.12.2009, Side 71

71Borgfirðingabók 2009
fljótastur í förum. Það voru líka nokkuð margir símastaurar ennþá á
leið minni austur á engjarnar og alla var nauðsynlegt að kanna og vita
hvort ekki leyndust fleiri áður óþekkt fyribæri eða leyndardómar sem
opnað gætu leiðir að frekari uppfinningum.
Allt í einu hrökk ég upp úr þessum þönkum við að ég heyrði kallað
til mín. Ég var þá kominn langleiðina á engjarnar og skildi strax að nú
hefði ég svikið loforðið um að hraða mér og Bergur væri orðinn æfur
yfir tóbaksleysinu. Það var því best að haska sér síðasta spölinn, en
trúlega kæmi sér betur fyrir Berg ef ég væri búinn að troða tóbakinu
í pípuna áður en hann fengi hana, svo að ekki þyrfti að eyða tíma í
það þegar hann loksins fengi pípuna sína. Það gekk líka eftir sem
ég hélt. Bergur tók mér og pípunni fegins hendi og skammaði mig
ekkert fyrir slæpinginn, því að allt snerist um að kveikja sem fyrst í
langþráðri pípunni.
Ég var nú bæði sæll og stoltur yfir frammistöðu minni og beið
spenntur eftir árangri uppfinningarinnar, sem ég var strax farinn að
trúa að ætti eftir að valda byltingu í tilreykingavandamálum. En
sigurvíman stóð ekki lengi við því að ég sá strax á Bergi að eitthvað
hræðilegt hafði gerst. Sælusvipurinn sem rétt áðan breiddist um and-
litið þegar hann var að kveikja í pípunni breyttist snarlega í hræði-
legar grettur. Hrækingar og formælingar stóðu í gusum til allra átta
þegar kolsvartur tjörureykurinn tók að gjósa upp úr pípunni með
brestum og blossum, og orðgnóttin var ekki í neinu samræmi við
hans dagfarsprúðu framkomu.
Það er af uppfinningu minni að segja að um frekari tilreykingar
var ekki að ræða. Gamla brotna pípan fékk aðdyttingu og komst
á ný í fyrra öndvegi sitt, en sú nýja og fína sást ekki meir. Þannig
geta gamlir og lúnir hlutir tekið fram þeim nýju og glansandi, ef þeir
gömlu gefa það sem öllu máli skiptir.
Við Bergur náðum fullum sáttum, ef þær slitnuðu þá nokkurn tíma,
en aldrei varð það með öllu á hreinu hvort hann leit svo á að tiltæki
mitt hefði verið kvikinska eða barnaskapur. Við svo búið verður að
sitja.
Hæðirnar vekja oss guðlega þrá.
Skjálfa á flóttanum skuggarnir svörtu
skunda þeir burtu í hyldjúpan sjá.
Fagna þú sála mín sólinni björtu
signandi jörðina vorhimni á.