Borgfirðingabók - 01.12.2009, Page 77

77Borgfirðingabók 2009
gestrisinn. Hann var framfaramaður í búskaparháttum og réðst í mikl-
ar framkvæmdir s.s. hitaveitu 198 og rafvirkjun 1949. Hann varð
fljótlega forystumaður í sveitarmálum; oddviti um skeið, hreppstjóri
og sýslunefndarmaður. Þorsteinn lést 1962.
Fyrir bílaöld lá alfaraleið milli Norður- og Suðurlands um Húsa-
fell. Margir komu þar á sumrin og dvöldu um tíma, listamenn og
aðrir. Sumir fengu fylgd og leiðsögn til hellanna í Hallmundar-
hrauni. Þegar bílvegur opnaðist um Kaldadal 190 jókst umferð um
Húsafell, og var þá haldið uppi veitingasölu til gesta sem þar áttu leið
um, m. a. farþega í áætlunarferðum Finnboga Guðlaugssonar milli
Reykjavíkur og Borgarness, en þótt ókunnugir væru krafðir greiðslu
fyrir veitingar voru allir kunnugir því undanþegnir. Þegar vegur kom
fyrir Hvalfjörð dró úr umferð. Var greiðasala eftir það aðallega við
hópa í skoðunarferðum og lagðist að mestu af eftir 1950.
Eitt af einkennum góðra og traustra sveitaheimila var að milli hús-
bænda og hjúa skapaðist tryggð, og á mörgum heimilum dvöldu hjú,
karlar og konur, árum og áratugum saman og áttu þar athvarf og nutu
Jakob Guðmundssson f. 1.6. 1873, d. 1963. Þorsteinn Þorsteinsson f. 6.7.1889,
d. 1962. Jakob var vinnumaður á Húsafelli frá 1908 til dd. Þorsteinn var bóndi
á Húsafelli frá 1920 til 1958. Þeir voru auknir þremenningar að frændsemi.
Jakob var maður minnugur og fróður, Þorsteinn var hreppstjóri og einn helsti
framámaður sveitarinnar. Myndin er tekin 1952.