Borgfirðingabók - 01.12.2009, Síða 133

1Borgfirðingabók 2009
endursent heim sem verðlaust og óseljanlegt á sumrinu 1920, þegar
nýliðinn var harðasti og gjaffeldasti vetur sem komið hefir á þessari
öld og jafnvel meira til. Voru menn þá komnir í óbærilega háar skuldir
fyrir, fóðurbætiskaup og fleira samhliða verðfalli afurðanna. Var því
svo komið að margir þeir sem lofuðu að gefa og ætluðu ákveðið að
gera það gátu það nú blátt áfram ekki hvað fegnir sem þeir vildu. Í
öðru lagi komu fram nokkur mistök eða óhöpp við vegagerðina að
brúnni og olli það vonbrigðum og óánægju. Fram úr þessu var svo
vegurinn gerður að þjóðvegi og var þá ekki lengur ástæða til að taka
í það fé einstakra manna.
Mesta brúarmannvirki á landinu
Fyrst er talið að mælt hafi verið fyrir brúnni 1910, en ýtarlegar mæl-
ingar fóru fyrst fram 1922. Undirbúningur hófst 1927, er sprengt var
fyrir veginum í Ferjukotsklettum að hinni væntanlegu Hvítárbrú. Þar
var fyrsta matarfélag vegamanna er starfrækt var hér í Borgarfirði,
en brúin var byggð 1928 eins og áður getur. Hófst verkið á staðnum
hinn 12. april og lauk aðalverkinu síðustu daga októbermánaðar eða
eftir 29 vikur. Unnu allan þennan tíma að jafnaði 20 til 25 menn.
Sumarið 1928 var einmuna góð tíð, einatt góð veður og aldrei vöxtur
í ánni. Hafði það auðvitað mjög mikla þýðingu fyrir hið mikla verk.
Hvítárbrúin var þá talin mesta brúarmannvirki á landinu og fjórða
lengsta brúin, hún er talin vera 118,2 metrar á lengd. Til samanburðar
má geta þess að Lagarfljótsbrú er um 300 metrar, Jökulsárbrú á
Hvítárbrúin við Ferjukot. ,,Enginn nema Sigurður Björnsson hefði getað gert
ísbrjótinn á miðstöpulinn . . . svo smekklega og vænlega.“ Ljósm.: Hlynur
Baldursson.