Rökkur - 01.09.1922, Blaðsíða 18

12S
ur, sem lét tilfinningar sínar vart í ljós, nema þá
helst gleði yfir slíku, sem eg hefi áður á minst. Djúpa
gleði og djúpa sorg duldi hann vel, og skal á það
minst síðar. Börnum sínum unni hann jafnt, en þó
held eg, að eitthvað það hafi verið um Harald bróð-
ur minn, sem honum fanst til um. Kanske það, að
það bar snemma á löngun til ljóðagerðar hjá Har-
aldi og Haraldur var honum vafalaust æ skemtilegur
göngufélagi, þó smár væri. Seinna, þegar Haraldur
fór að yrkja í Isafold undir nafninu H. Hamar, sýndi
hann oft föður mínum kvæði sín áður, en þó held
eg, að faðir minn hafi viljað, að Haraldur þroskað-
ist, án þess að hann lofaði eða lastaði. Og undir
niðri mun honum hafa þótt vænt um, að Haraldur
hneigðist í þá átt, þótt honum hafi auðvitað verið
ljóst, að sú leið er ekki rósum stráð að jafnaði, þeg-
ar um unga menn er að ræða. Og því ekki viljað
hvetja um of, heldur láta drenginn vera trúan sjálf-
um sér, að eins látið hann finna þann hlýleik, sem
hvetur til framfara. Eg hafði, um það leyti og fað-
ir minn dó, ekkert ort, nema ung'iingsleg gelgju-
skeiðskvæði, sem eg þakka forsjóninni fyrir, að eg
hrygði hann ekki með að sýna honum.
Faðir mmn var í þenna heim borinn að Arnarstapa
undir Jökli, þann 19. maí 1831. Faðir hans var
Bjarni amtmaður Thorsteinson, sonur Þorsteins
bónda Steingrímssonar, Skaftfellings, er var bróðir
Jóns prófasts Steingrímssonar. Móðir hans var Þór-
unn, dóttir Hannesar biskups Finnssonar í Skálholti,