Rökkur - 01.09.1922, Blaðsíða 46

156
“Svo eru forlög mín.” Öldungurinn ypti öxlum.
“En mér virðist þú of gamall til þessa starfs.”
'“Herra!” sagði öldungunnn skyndilega. Rödd
hans titraði og honum var mikið niðri fyrir. “Eg er
mjög að þreyttur. Eg hefi reynt margt um dagana.
Og þetta er einmitt það, sem eg hefi þráð mest. Eg
er gamall orðinn. Eg þarfnast hvíldar. Eg vildi
geta sagt við sjálfan mig: Hér skaltu dvelja fram á
aldurtilastund. Loks hefirðu náð í höfn. — Herra!
Það er undir yður komið. Svona tækifæri býðst mér
aldrei aftur. Hvílík hepni, að eg var staddur í Pan-
ama. Eg bið yður sem Guð mér til hjálpar. Eg er
sem fleyið, er djúpið mun geyma, komist það ekki í
höfn. Þér getið gert gamlan mann hamingjusaman.
Eg sver eg er ráðvandur. Eg er þreyttur á öllu
flakki.”
Það skein slík einlægni úr bláu augunum öldungs-
ins, að Falconbridge ræðismanni hitnaði um hjarta-
ræturnar.
“Gott og vel. Eg tek umsökn þína gilda. Þú ert
vitavörður frá þessari stund.”
“Eg þakka yður.”
“Geturðu farið út í dag?”
i(T/ »*
Ja-
“Far vel, þá. Að eins eitt: Rekirðu ekki starf
þitt svo vel fari á, verður annar tekinn í þinn stað.”
“Eg skil það.”
Sama kvöldið, þegar sólin var hnigin til viðar, á
þessum slóðum, þar sem rökkur þekkist ekki, hóf