Rökkur - 01.09.1926, Page 71

69
andi haustkvölda. Það er enn mitt land
— og þitt.
Móðurlandið, landið, sem mótaði sál
móður minnar — og þinnar.
Föðurlandið, þar sem eg, barnið, gekk
sæll við hlið föður míns og þú við hlið
föður þíns.
Landið, þar sem vagga okkar var.
Landið, sem við öll vildum eitt sinn —
og kanske viljum enn — að sæi hinsta
bros okkar, eða hinsta tár. Pað land er
Island, það land er enn land okkar, þó
örlög hafi því valdið, að það er eigi
lengur dvalarstaður vor.
Tungan, sagan, sál Islands, er enn
okkar tunga, okkar saga, okkar sál. En
tungan, sagan, sál íslands, og ísland
sjáltt, er eitt og hið sama. Við erum
enn íslensk. Sálir vorar eru íslenskar.
Við erum ísland sjálft.
Sjóndeildarhringurinn víkkar; andans
hringur víkkar, eftir því sem árin líða.
Þó langt sé leitað, um lönd og höf,
að láni og farsæld, og hringur andans
vikki, víkki, þá er »ættjörð samt inst í