Rökkur - 01.09.1926, Side 93

91
<dyrastaf og starði framundan. Sveiti
gljáði honum á enni og var auðséð,
að hann hafði nýlokið einhverju staríi.
Hann var hár maður vexti, en nú
lotinn, enda við aldur. Undarleg við-
kvæmni var í svip hans. Og hann
mælti eins og við sjálfnn sig:
»Hvað tíminn flýgur!«
Og hann tók ekki strax eftir mér,
hnokkanum með ljábakkana og blöðin.
En vel tók hann mér, undir eins og
hann kom auga á mig, eins og hans
var von og vísa. Og ég varð að hinkra
við, uns hún dóttir hans lcom heim
úr svarðargryfjunni, til þess að setja
ketil á hlóðir.
Hvað tíminn flýgur!
Pað var meira í þeim orðum en
mig þá grunaði.
Hún dóttir hans, sem heim kom úr
svarðargryfjunni þenna vordag, var
eina barnið, sem eftir var heima. Hin
voru löngu komin vestur um haf. Og
hún móðir hennar hafði farið hinstu