Rökkur - 01.09.1926, Side 95

93
torfu, að nafni að eins. Og mér flugu
aftur í hug orð hans. Og eg óskaði
þess, að mynd hans væri eins skýr í
hugum þeirra og hún var í huga
mínum, enda þótt eg þættist verða
var sömu göfgi og stillingar í svip
þeirra og fyrr í hans, og eg teldi það
fyrirboða þess, að þau myndu feta i
fótspor hans að því leyti, að þeim
mundi takast það, sem reynist mörgum
eríitt, að rækta vel sinn innri mann.
Mér varð það ljóst þá, að minn-
ingin um Þórð á Læk átti sér djúpar
rætur í huga mínum. En mér varð
það þó enn ljósara seinna. Eg var
kominn heim, heim til »gamla lands-
ins«. Og leið mín lá um gömlu
bernskustöðvarnar. Það var að vetrar-
lagi. Kaldur norðanblásturinn sópaði
bygðina í sjó fram. Við vorum tveir
saman og vorum komnir allangt upp
í héraðið. Þá var snögglega riðið fram
á okkur. Heilsað í snatri og aftur
sprett úr spori. Þar var kona á ferð
og fór ein saman. Eigi gafst mér færi