Rökkur - 01.06.1935, Qupperneq 11

R Ö K K U R
91
sjálfan sig. Auk þess hafði mað-
urinn talað eins og hann hefði
haldið hann einhvern annan.
Hann hafði kallað hann Paul og
eitthvað meira og liafði hann þó
tekið skýrt fram, að hann héti
Sam, Sam Gates. Nú, auðvitað
mundi flugvélin bráðum hrapa
í sjó niður og þeir báðir drukna.
Jæja, jæja, hann var nú bráðum
sjötugur.....
Sam var farið að kólna og' nú
fór hugurinn að sveigja á aðrar
brautir. Hvað mundi Mr. Hodge
segja? Það yrði enginn hægðar-
leikur að fá nokkurn mann til
þess að grisja rófur. Það var
þá lielst strákbjálfinn í Dene’s
Cross, liann Billy Whitehead, en
þessir strákar hugsuðu ekki um
annað en að flýta sér.
Áfram var enn haldið á
fleygiferð. Sam hugsaði um
margt úr lífi sínu, ýmsa atburði,
alt frá bernskuárum, viðræður
við prestinn, ánægjulegar mál-
tíðir undir herum liimni, kjól-
inn hennar systur sinnar, þann,
sem hún var í, þegar póstmað-
urinn kvongaðist, sálmasönginn
i kirkjunni og ærnar hans Mr.
Hodge, þegar þær fengu pestina
um árið...... Áfram, áfram.
Eitthvað lá nú á. Hvaða vit var
nú i að æða svona áfram? Hann
var sárgramur yfir meðferðinni
á sér og þó varð hann að kann-
ast við það, að það var eitlhvað
heillandi við þetta vilta æfin-
týri. Sam fanst hann hafa upp-
lifað meira þessa stund en alla
æfina. Kannske var han'n dá-
inn og á leiðinni inn í
eilíf ðarríkið ? Iíannslce væri
stundum farið svona að því, að
koma mönnum yfir um?
Alt í einu kom hann auga á
strandlengju. Yar þetta annað
land eða höfðu þeir snúið við?
Sam fann ekki lengur til ótta.
Hann var búinn að fá aðra
skoðun á „þessum árans flug-
vélum“. Það var dásamlegt,
þrátt fyrir alt ,að fljúga hátt i
lofti uppi, en í aðra röndina,
þótti honum miður, að verða að
viðurkenna þetta. En hann
vaknaði alt í einu upp úr þess-
um draumum við liræðilegan
hávaða. Flugvélin tók dýfur og
svo skaust liún upp og það var
engu líkara en að flugmaðurinn
væri að leika einhverjar listir.
En sannleikurinn var sá, að
byssukúlur voru að springa alt
í kringum flugvélina, en engin
þeirra liæfði, og þeir fóru æ
hærra. Svo hætti þessi hávaði.
Þeir héldu áfram og nú fór
flugmaðurinn að hægja flugið
og lækka sig. Jú, þarna var
land, tré, ár, akrar og hvítmál-
uð þorp. Þetta var einhversstað-
ar á meginlandinu. Þarna voru
breiðar og beinar götur, sem
espiviðir uxu meðfram beggja