Rökkur - 01.03.1940, Síða 15

RÖKKUR
47
hans,“ sagði Penelope og það
vottaði fyrir roða i kinnum
hennar. „Og þegar eg er dáin,
Molly, — þess verður kannske
ekki langt að bíða, ætla eg að
biðja þig að sjá um, að þau
verði látin i kistuna mína. Eg
held, að ef eg héldi á þeim gæti
eg legið og hvílst alla tið, alla
tíð, alla tíð, þar til fundum okk-
ar ber saman .... viltu gera
þetta fyrir mig, væna mín?“
Molly starði á bréfin, sem
Penelope handlék eins og hún
kæmist í næstum hátíðlegt skap,
en Penelope, sem hafði veitt
svip hennar athygli, brosti.
„Já, það eru einkennileg vin-
arbréf — vélrituð —“ og það
brá fyrir gletni í augum henn-
ar. „En þetta eru ástarbréf þar
fyrir — og það er eitt — skrif-
að með hans eigin hendi.“
Hún færði bandið til litið
eitt og tók út efsta bréfið og
Molly fanst í svip sem hjartað
ætlaði að stöðvast í brjósti sér,
þegar hún þekti rithönd manns-
ins síns.
Svo að Penelope litla var þá
„Rosemary“ sú, sem maðurinn
hafði skrifast á við, konan, sem
hann hafði fært slíka hamingju
sem liktist ástardraumi.
Tárin streymdu niður kinnar
Molly, þegar hún lagði hina
fögru hönd sína á enni Pene-
lope, og því næst á bak hand-
arinnar þreyttu, sem hélt um
bréfin.
„Ó, eg skal gera það —• alt,
sem þú biður mig um,“ sagði
Molly af mikilli viðkvæmni og
klýju.
Og það kom mikil fagnaðar-
kend fram í svip Penelope, er
Molly- sagði þessi orð, og hún
hallaði sér aftur á svæfilinn.
„Eg vissi það væna mín, að
þú mundir gera það.“
Það var auðséð á öllu, að liún
var þreytt orðin. „Komdu til
mín, aftur, Molly,“ sagði hún.
„Það verður ekki svo langt, sem
eg þarf að bíða nú. En kannske
kemur annað bréf./ Hann er svo
góður í sér — hann lætur mig
aldrei bíða lengi.“
—o----
Molly og maður hennar höfðu
verið að ræða saman langa
stund úti í garðinum og það var
farið að húma.
„Hún má aldrei fá neitt um
þetta að vita,“ sagði hún. „Og
þú verður að skrifa henni, eins
og þú mundir hafa gert, ef
fundum okkar hefði ekki borið
saman. Þar til hennar braut hér
er á enda farin. Tom, þú mátt
ekki bregðast henni.“
„Já,“ sagði hann, alvarlega,“
„eg skal skrifa henni áfram.“
Hann tók konu sína í faðm
sér ok kysti hana af varfæmi.
„Guð blessi þig — fyrir ást