Rökkur - 01.03.1940, Blaðsíða 16

48
RÖKKUR
þína og skilning,“ sagði hann.
Og þannig atvikaðist það, að
skifst var á bréfum enn um
hríð. En altaf urðu drættir allir
í bréfum Penelope fíngerðari
og smærri og óstyrkari og loks
kom sá dagur, er Molly var
kvödd í skyndi til húss hennar
í blómagarðinum. Penelope var
þá svo máttfarin, að það var
sem hlær mundi nægt hafa til
þess að feykja henni með sér.
Og í liöndum sér hélt hún á
seinasta bréfi Tom.
Kæra Rosemary, hafði hann
skrifað, eg var að lesa bréfið
yðar, og mér fellur sárt að geta
ekki komið til yðar, þar sem
þér eruð veikar. En þar sem
þér sjálfar hafið reist þann vegg
milli okkar sem ekki verður
rifinn niður í þessu lifi, leyfið
mér að segja að bréf yðar hafa
fært mér angan sumarsins —
að fá þau hefir verið eitt hið
besta og dásamlegasla sem fyrir
mig hefir komið. Munið það,
Rosemary. Kannske verður til-
hugsunin um það yður til hug-
svölunar —- þegar þér eruð ein-
mana. Það erum við öll stund-
um.
Það var mikil hamingja sem
skein úr augum Penelope, á
seinustu samverustund hennar
og Molly.
„Eg hefi fengið bréf frá hon-
um, Molly,“ sagði hún. „Svo dá-
samlegt bréf. Nú verður ekki
erfitt að fara yfir landamærin.
Eg get verið ánægð. Það hefir
svo margt gott fallið mér í
skaut þrátt fyrir alt.“
Og í dögun lagði sál Pene-
lope, hinnar silfurhærðu, göf-
ugu konu á stað til þess heims,
sem er meiri og ofar en vor.
Molly gat eklci tára bundist,
er hún sagði manni sínum frá
því, hversu mikla hamingju
seinasta bréf hans hafði fært
Penelope.
„En — Tom — „hvíslaði hún.
„Hvað hugsar hún nú — hún
elskaði þig svo heitt og nú, er
hún er annars heims veit hún
alt —?“
Tom brosti, öruggur, hátíð-
legur á svip.
„Henni skilst nú — eins og
við munum öll læra að skilja
— að sannri ást er aldrei iá glæ
kastað.“
ENDIR.
Afgreiðsla: 1 Félagsprentsmiðjuhúsinu, opin 9—4.
tTtgefandi: Axel Thorsteinson.