Rökkur - 01.09.1940, Qupperneq 3

R Ö K K U R
l
131
eða var það af því, aS þaS hentaSi svo mörgum?
Eg þori aS fullyrSa, aS þiö getiS gert ykkur i
hugarlund hvernig flestir þeirra eru, sem leigja
sér hús uppi i sveit, hús, sem tekiS er fram um,
aS þaS sé „út úr“ eSa „afskekt“. Nú, þeir sem
leigja slík liús, eiga vitanlega ekki i öllu sam-
merkt, en um þá flesta má segja, aS enginn veit
hvaSan þeir koma eSa hvert þeir fara. Jæja, þeir
sem áSur höfSu leigt þarna höfSu allir veriS dá-
htiS grunsamlegir — sumir hefnigjarnir. En
eg vissi ekkert um þetta, þegar eg leitaSi hóf-
anna hjá húsráSanda, gildum sjálfseignarbónda,
sem átti búgarS viS rætur hálsins, og stóS hús
hans á hamri frammi viS sjóinn.
Eg sagSi honum óhikaS, aS eg væri „pipar-
mey,“ af góSum ættum og hefSi litlar tekjur, en
vissar, og hefSi eg áformaS aS setjast aS úti á
landshygSinni, til þess aS geta lifaS virSulega og
sparlega. Hann tók mér kurteislega, en af grun-
semd, sem mér fanst særandi. 1 fyrstu hafSi
þetta þau áhrif á mig, aS eg fékk ógeS á mann-
inum. SíSar komst eg aS þeirri niSurstöSu, aS
þetta væri kannske sérkenni manna á þessum
slóöum. En eg fór villur vegar. Hosking bóndi
var skilningsdaufur, en allra heiSarlegasti maS-
ur, sem bar byrSar erfiSra tíma meS jafnaSar-
geöi. Og opinskárra og gestrisnara fólki en þarna
á ströndinni hefi eg aldrei kynst. Hosking kom
fram af grunsemd af því, aS hann var eins og
barn, sem fer varlega, af því aS þaS hefir brent
á sér fingurna, ekki einu sinni, heldur margoft
Ef eg hefSi þá vitaS um alt þaS andstreymi, sem
Hosking bóndi hafÖi haft af aö segja, vegna þess
aS hann leigSi „afskekt sveitarsetur“, hefSi eg
komiS ööruvísi fram, af feimni og hlédrægni,
því aS þá hefSi eg reynt aS telja fram kosti mína,
til þess aS sannfæra hann um, aS honum myndi