Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Page 4

okkur er að dreyma fram í tímann og
áœtlanirnar eru gerðar. Eg sá fyrir mér
vissan hyl, sem ég hafði oft fengið lax
í áður. Ég óð í huganum út með runn-
anum og kastaði á ská niður á móts við
litla lækinn, sem rennur út í ána hinum
megin. Ég hugsaði um aðrar ár og aðra
hylfi, en áður en ég vissi var ég kominn
aftur að runnanum mínum og læknum.“
Þarna er liklega leyndardómurinn.
Við erum löngu búnir að „semja“ veiði-
ferðina og hugsa siðan um liana eins
og við viljum að hún verði og þar sem
við viljum helzt veiða. Við erum búnir
að ákveða nokkurn veginn hvað við fá-
um marga laxa og hvað stórir þeir verði,
a. m. k. sá stærsti, og jafnvel hvaða
flugu hann á að taka. Við höfum horft
á þetta allt gerast, stundum kvöld eftir
kvöld, vikum og mánuðum saman, og
þegar svo loksins kemur að þvi, að stund-
in rennur upp og raunveruleikinn tek-
ur við, þá þarf hann að stinga all ræki-
lega í stúf við draumfarirnar til þess að
hann hverfi ekki eftir á inn i þá mynd,
sem fyrirfram var orðin greipt inn i
hugann og við vorum farnir að trúa
sjálfir að miklu leyti.
Þegar þetta er haft í huga, er ekkert
undarlegt, þótt eitthvað geti skolast til
um fjölda og þyngd laxa þegar frá liður
og farið er að segja frá veiðiferðunum!
Er það ekki ósköp skiljanlegt, að litlir
og legnir fiskar, sem tóku hjá okkur i
veruleikanum, gleymist og þoki i skugg-
ann fyrir spegilfögrum stórlöxum draum-
veiðanna, sem við erum búnir að þreyta
og landa hvað eftir annað allan vetur-
inn! Hinir hefðu lika verið spegilfagr-
ir, hefðum við fengið þá nokkrum vik-
um fyrr, og þeir hefðu lika getað orðið
stórir, ef þeir hefðu lifað lengur! Það
munar svo sáralitlu að þetta geti allt
staðist, sem okkur dreymdi um i vetur!
En þá kemur hin óskáldlega skýring
raunsæismannsins, sem segir: „Nú, þið
eruð ekki með öllum mjalla. Þetta er
viss tegund af brjálsemi. Það slær sam-
an þráðum i ykkur — þið vitið ekki
lengur, hvað er ímyndun og hvað veru-
leiki.“ Gott og vel. Þótt hœgt væri að
sanna okkur að þetta væri einhver angi
af geðveiki, myndum við sjálfsagt fæst-
ir vilja læknazt, enda fer nú að verða
vafasamt að til sé nokkur læknir á ís-
landi, sem fengizt til að kveða upp þann
úrskurð, að þetta sé sjúkdómur, því að
þeir eru allflestir orðnir ,,sjúkir“ sjálf-
ir að meira eða minna leyti.
Sir Edward Grey, sem var utanríkis-
ráðherra Englendinga fyrri hluta styrj-
aldaráranna 1914—1918, ritaði eina bók,
en hún var lworki um stjórnmál né
styrjaldir. Hún heitir Fly-Fishing. Hann
segir þar einhvers staðar, að þrátt fyrir
annríki og áhyggjur í þessu ábyrgðar-
mikla embætti hafi hann aldrei sofnað
svo, að hann léti ekki að siðustu hug-
ann reika að einhverri veiðiá, sem hon-
um þótti vænt um og átti skemmtilegar
endurminningar frá. Og hann taldi að
þessar hugrænu kvöldferðir sínar út í
friðarríki náttúrunnar hefðu verið ó-
metanleg hvíld og veitt sér endurnýjað-
an þrótt til hinna daglegu starfa.
Það er trú flestra, sem eitthvað fást
við stangaveiði, að enginn tómstunda-
leikur sé betur til þess fallinn, að fá
menn til að gleyma áhyggjum og amstri
hversdagslífsins. Maður, sem gegnir
ábyrgðarmiklu embætti i íslenzku þjóð-
félagi og er sjaldan öruggur um að eiga
2
Veiðimaðurinn