Harmonikublaðið - 15.12.2019, Page 12

„Að starta balli“
Einn af þeim fjölmörgu sem stunda
harmonikumótin á sumrin og jafnvel dansleiki
á veturna er hávaxinn hægur náungi, sem ekki
fer mikið fyrir í fyrstu, en rætist úr við kynni.
Hann hefur marga fjöruna sopið um dagana
og virðist ekki taka sjálfan sig né samferða-
mennina nema rétt svona hæfilega alvarlega.
Við Pétur Bjarnason mæltum okkur mót eitt
haustkvöld á heimili hans í Fossvoginum, þar
sem ég forvitnaðist um hans hagi og lífshlaup
í stórum dráttum.
Hvar og hvenær er Pétur Bjarnason fæddur?
Eg er fæddur 12. júní 1941 á Bíldudal og bjó
þar fyrstu fimm árin. Pabbi fórst með
línuveiðaranum Þormóði þegar ég var á öðru
ári og þegar ég var fimm ára þá giftist mamma
aftur og við fluttum til Tálknafjarðar, þar sem
ég ólst upp síðan.
Var mikið um tónlist á æskuheimilinu?
Það var lítið um músik í Tálknafirði. A
Bíldudal voru ættingjar mínir margir sem
spiluðu. Föðurbróðir minn, Sæmundur
Pétursson, var organisti og stjórnaði kórnum
og fleira frændfólk mitt þar spilaði á hljóðfæri,
enda var þar allmikið tónlistarlíf. Heima hjá
okkur var ekki hljóðfæri fyrr en ég eignaðist
munnhörpu sem ég fékk í póstkröfu frá
Hljóðfæraverslun Sigríðar Helgadóttur. Við
voru tveir félagar sem keyptum okkur
munnhörpur og blésum í þær dag út og dag
inn, náðum fljótt að spila það sem við kunnum
af lögum og skildum munnhörpurnar helst
ekki við okkur.
Lærðir þú á hljóðfæri?
Ég notaði fermingarpeningana til að kaupa
gamla harmoniku vestur á Patreksfirði. Hún
hét Casali Verona og var ekki með skiptingu.
Sennilega verið með franska tóna því mér
fannst hún alltaf frekar hástemmd (kann ekki
við að segja skræk). Það gekk strax vel að spila
á píanóborðið en bassinn var mér ofviða. Þá
fór ég í tvo daga norður á Bíldudal og lærði
hjá Sæma frænda að spila bassann við „Nú
árum. Það hefur ekki dregið okkur út á gólfið
nema til spari.
Hverjar voru helstu skemmtanir á
Tálknafirði?
Helsta skemmtun ársins var svokallað
sundpróf. Það var skemmtun haldin í lok
árlegs sundnámskeiðs fyrir börn, en besta
sundlaug héraðsins var íTálknafirði. Þá kepptu
fullorðnir í frjálsum íþróttum og handbolta,
en börnin í sundi og svo var dansað um
kvöldið. Menn komu á sjó og á hestum á
gleðina, en bílar voru líka að ryðja sér til rúms
á svæðinu. Þetta var reyndar áður en ég hafði
aldur til að sækja kvöldskemmtanir, en við
fylgdumst samt með. Svo var jólatrésskemmtun
árlega og ég man eftir fyrsta þorrablótinu, að
Fyrsta harmonikan var afgeríinni Casali Verona
12
Skólahljómsveit Reykholtsskóla 1957-1958. Pétur Bjarnason, Hrafnkell Sigurjónsson, Páll Þorsteinsson
blika við sólarlag.“ Það dugði til þess að ég
áttaði mig á hvernig þetta virkaði og æfði mig
á fleiri lögum. Hljómaskilningur var samt
afskaplega fátæklegur, einkum framan af.
Hvað með dansmennt í Tálknafirði?
Ég lærði ekki að dansa sem unglingur og var
of feiminn til að reyna það lengi vel. Síðar var
ég oftar en ekki að spila og því varð lítið úr
dansi. Við hjón fórum á stutt dansnámskeið
á Isafirði hjá Jóni Frey Þórarinssyni og
Matthildi Guðmundsdóttur konu hans sem
komu þangað með námskeið fyrir þrjátíu
ég held veturinn 1952. Við frændi minn og
nafni sem bjó hjá okkur þann vetur vorum
hafðir heima og fengum sína flöskuna hvor af
sítróni sem var mikið fágæti. Amma passaði
okkur og fylgdist grannt með því að við
drykkjum þetta hægt svo „við yrðum ekki
kenndir,“ en það kom stundum fyrir afa þegar
Oli póstur átti leið um. Utan þessa var það
helst barnastúkan Geisli nr. 104 sem stóð fyrir
skemmtunum, sem voru leikir og stöku
sinnum leikrit.