Harmonikublaðið - 15.12.2019, Side 14

eftir á fingurgómunum um nóttina. Ég spilaði
svo með Facon, þar sem Jón Kr. Olafsson var
söngvari. Sveitin spilaði víða en lagði upp
laupana á óvissum tíma nokkru eftir 1970,
því við vorum nokkrir að spila á veturna þótt
þunnskipað væri. Ég beitti mér fyrir því að
Svavar Gests gaf út plötu með Facon vorið
1969, fyrst vestfirskra hljómsveita og þótti
okkur nokkuð til koma. Við Gutti spiluðum
til skiptis á gítar, bassa, hljómborð eða
harmoniku og skiptum með okkur verkum
eins og fleiri úr hljómsveitinni, til dæmis Jón
Ingimarsson. Ég var þó oftast með bassann
þarna. Svona bönd voru samfélaginu mikil
nauðsyn og spöruðu stórfé miðað við
aðkeyptar hljómsveitir með tilheyrandi
ferðakostnaði.
Manstu efitir einhverju sögulegu við
dansleiki fyrir vestan?
Ekki í sjálfu sér, nema það situr í minningunni
fyrsta þorrablótið sem ég spilaði á. Þá hafði
snjóað mikið og var leiðindafærð um fjörðinn,
og ófært fyrir bíla og dráttarvélar. Því urðu
flestir að koma gangandi í ófærðinni en sumir
komu sjóleiðina. A neðri hæð í Stúkuhúsinu

harmonika og ég spilaði á ballinu langt fram
á nótt með aðstoð góðs manns frá Drangsnesi,
sem ég man ekki lengur hvað heitir. Þannig
gat hlutverk fræðslustjóra falið í sér margvísleg
verkefni.
Starfaðir þú með Harmonikufélagi
Vestfjarða?
Ég held að ég hafi verið kveikjan að stofnun
þess og ég var stofnfélagi og varaformaður
félagsins meðan ég var fyrir vestan. Þannig var
að þegar ég fluttist til Isafjarðar 1983 var margt
ágætra spilara þar um slóðir en þeir voru
vandari að virðingu sinni en ég og flíkuðu
þessu ekki mikið út á við. Tónlistarfélagið stóð
alltaf fyrir fjörlegum aðventudegi með
jólaglöggi (óáfengu) og ýmsu skemmtilegu á
Silfurtorgi. Ég lét einhvern tíma hafa mig í að
spila á torginu við þetta tækifæri og aftur
sumarið effir. Þá sáu og heyrðu spilarar þarna
hvað ég hafði fram að færa og þeir áttuðu sig
á því að fyrst Isfirðingum þótti þetta nógu
gott, þá gætu þeir allt að eins látið sitt ljós
skína. Þar með var sjálfstraustið komið og þeir
streymdu „út úr skápnum“ ef svo mætti segja.
Síðan tókum við Asgeir S. Sigurðsson okkur
it 'K’r- *
• . ■' '. . V-
Reykjavík. Ég verð líka að minnast á Stórsveit
SIBS sem ég hef verið með síðustu nítján ár
og hefur vaxið frá einum og upp í 12-14
hljóðfæraleikara. Við spilum bara á jólaböllum,
mest fyrir sjúklingafélög og fötluð börn og
höfum alltaf jafn gaman af. Við æfum aldrei,
spilum bara, enda mest sömu lögin aftur og
aftur. Það má segja að við drekkum yfirleitt
út launin okkar, því þau eru greidd í kaffi eða
kakó og kökum.
Hver er konan þín, hvar kynntust þið og
við hvað hafið þið starfað?
Konan mín heitir Greta Jónsdóttir og við
kynntumst bara á Rúntinum hér í Reykjavík
fyrir um sextíu árum síðan. Það var venja að
ganga Rúntinn eða aka, fyrir þá best settu og
þarna urðu oft kynni sem entust eins og þessi
hafa gert. Greta er Reykvíkingur en á ættir
upp í Kjós og austur í sveitir, að Hunkubökkum
á Síðu og þar í kring. Hún vann í
sælgætisgerðinni Opal um þetta leyti og síðar
í Efnalaug Vesturbæjar. Hún er staðfastur
Reykvíkingur en hefúr samt búið á Vestfjörðum
stóran hluta af okkar búskap, því við bjuggum
á Bíldudal í tíu ár, þar sem ég var skólastjóri
HarmonikuhátíSHVá Núpi, 1998. Benedikt. G. Benediktsson, Jónatan Sveinbjömsson, Pétur og Greta á Fjóni sumariS 2016
Friðjón Hallgrímsson, Pétur Bjarnason ogÁsvaldur GuSmundsson
var heimavist fyrir sundkrakkana og þangað
fór fólk alsnjóugt og skipti um föt. Fór úr
vosklæðunum og í sparifötin. Það datt engum
í hug að sækja skemmtun nema vera
spariklæddur. Eftir borðhald dönsuðu þeir
sem yngri voru, en nokkrir eldri karlar spiluðu
lomber uppi á sviði. Þegar ballinu lauk um
nóttina var aftur farið í snjógallann og stígvélin
og brotist heim til að ná mjöltunum.
Reyndar má bæta við þetta að eitt sinn, löngu
síðar, var ég í heimsókn sem fræðslustjóri í
Klúkuskóla að haustlagi. Þá skyldi halda þar
mikinn dansleik og dreif að fólk úr nágrenninu.
Þegar ekkert bólaði á hljómsveitinni úr
Reykjavík á ellefta tímanum var farið að kanna
málið. Hún hafði þá villst á gatnamótum í
botni Hrútafjarðar og var komin norður á
Skagaströnd. Það var sýnt að hún myndi ekki
spila á Klúku, sem reyndar hét Éaugarhóll
þegar dansað var, þetta kvöld. Það fannst ágæt
14
til og smöluðum saman öllum þeim sem við
vissum að spiluðu á harmoniku og vildu vera
með, til stofnfundar Harmonikufélags
Vestfjarða í nóvember 1986. Félagið varð fljótt
mjög virkt, spilað víða og stuðlaði að því að
harmonikukennsla varð á ísafirði og í
nágrenni. M.a. gáfum við harmonikur til
kennslunnar og Messíana Marsellíusdóttir,
kona Ásgeirs, sem var píanókennari tók sig til
og lærði á harmoniku og kenndi á það
hljóðfæri árum saman með afar góðum
árangri. Félagsstarfið hjá HV var afar gott. Til
dæmis var árlega farið í lengri eða skemmri
ferðir og staðið fyrir harmonikumótum í
héraði og harmonikuböllum.
A Isafirði vorum við yfirleitt með tvær, þrjár
harmonikusveitir þegar við spiluðum fyrir
dansi og alltaf var æfð hljómsveit fyrir
Iandsmótin. Síðustu fimmtán ár hef ég spilað
með hljómsveit Félags harmonikuunnenda í
og aftur á ísafirði í 17 ár. Svo höfum við átt
hús á Bíldudal í meira en þrjátíu ár svo
Vestfirðir eiga stór ítök í okkur.
Frá Bíldudal lá leiðin í Mosfellssveitina, þar
sem ég fór að kenna og varð síðan skólastjóri
í Varmárskóla, sem var þá orðinn mjög
barnmargur. Greta vann á Tjaldanesi í Mos-
fellsdal með yndislegu fólki. Þar voru m.a.
tveir bræður heimilismenn og þeir fluttu
vestur á ísafjörð skömmu síðar en við og hafa
verið vinir okkar alla tíð síðan. Hjalti, annar
þeirra bræðra, hefur oft komið í sjónvarp með
vini sínum Mugga hafnarstjóra.
Ég var ráðinn fræðslustjóri Vestfjarða 1983 og
þá fluttum við til Isafjarðar. Þar starfaði ég til
aldamóta, að vísu með örlítið breyttu sniði
síðustu fjögur árin. Greta vann lengst af hjá
sýslumanni fyrir vestan.