Þjóðólfur - 01.12.1949, Page 8

c
narn er
kona
Sögustúfur,
i>að er erfitt að vera ungur og ölóð-
heitur, með eld. í æðum, Með þungar
klyfjar skolans á óhurðugum herðum, og
þegar hugurinn vill helzt hvaríia að
öllu öðru en sky 1 dustörfunum, Jvegar
ímyndunin gerir mann að fullkomnum ver-
um, auk Jiess dauðlega ástfanginn. Ég
er lítill, en vil vera stór, og sit
við glugga einhvers staðar í skólastofu
í G.V. Draumadísin situr fyrir framan
mig og við þekkjumst ekki, fess vegná
líða timarnir, þegar óg fæ tækifæri til
að horfa á þessa Afroditu augna minna,.
í skólanum, án þess að nokkuð heri til
tíðinda. Zennslustundirnar sniglast
áfram dag eftir dag, og óg tek mátulega
eftir, og mig dreymir öðru hverju.
Hins vegar er það dálítið undarlegt og
óneitanlega ögn þægilegreyað draumadís-
in er töluvert ásækin, og það í ýmstim
gervum. S.egjum til dæmis í teiknitím-
unum, vill þá oft svo einkennilega til,
að myndin mín er einhvern veginn orðin
að glæstri kvenpersónu, og er þá alls
ekki óvíst, að mór verði á að virða
fyrir mór umræddan, íturvarinn kvenlík-
ama og hyrja á löppunum,
Tökum anna.ð dæmi; f íslent:ku lestr-
arhókinni les óg t,d. um kvenskörunga
þjóðsagnanna, með stóra kostis skap-
festu, vilja, tign, frjálsmannleik og
ef til vill í íslenzka þjóðhúningnun,
0g er það þá ekki mín útvalda, sem
stendur þar ljóslifar.di og holdi klædd?
Öjú, ekki her á öðru,
í náttúrufræðitímunum erum við
draumadísin komin í kjarrrjóður, moð
læk og hraun og fjöll og jökla allt í
kring, lesum hlóm og erum sæl,
Eöa við erum á ferðalagi... Prakkland,
Sviss og Ítalía, Við sitjum kannske í
gondól í Foneyjum, hlið við hlið og hún
er .^svo óviðjafnanlega fögurj Ijóshærð,
hlaeygð - draumsóley.
Og svo hor það til tíðinda einn góðan
veðurdag, þegar augasteinninn minn og óg
höfum hrugðið okkur aftur í tímann, til
Versala, við hirð LÚðvíks 14.5 - hún er
j duhhuð upp eins og hrúða með geysilega
I hárko.-’ ”*n, klædd purpurakápu 0g pxatínuskór
' kjóllinn or úr dýrindis silki og undirpilr
! in eru tuttugu - að hún hraðar sór á fund
j olskhugans (það er óg) út úr höllinni að
j hekk í forsælu undir fagurlimaðri eik.
Það er tungl.sljós. Þegar yngisfljóðið
tokur svo til máls (um ást £ meinum er að
ræða og elskhuginn hýst við þeim hlíðustu
orðum. som tungan nær yfir), er það frekjv.
leg rödd, líkt sem ei* öðrun hélmi, sem seg
irs "Lanaðu mór strokleður". Ég,elskhugir
verð hvumsa við, en síðan vakna óg í fyrsi
kennslustund í skólanum (öðru nafni svefn*
stund), nógu snemma til þess að heyra þest
stingandi orðs "Mikið er hann ógeöslega
leiðinlegur, þessi strákhjálfi, þar er eir
og hann sofi alla tíma." Og síðan víkur
draumadísin sór að sessunaut mínum, sem e:
meira en fús til-að ljá strokleður, Verð'
ur mer þá sfrax ljóst, hversu þetta stelpx.
raksni, sem sitrr fyrir framan mig, er mer
ósaahoðið, þessi þykka, myglhærða og glas-
eygða stúlkukind.
En óg held áfram að halda mór að þeirr
fullkomu minni í draumunum, sem nú hefur
aðeins hreytt um andlit.
Atli óttarr