Þjóðólfur - 01.12.1949, Síða 23

23 -
ÞJOÐOLFS
Einn af námshestum skóla vors hefur
heizlað skáldafákinn og'svífur nú á hon-
um um andans himingeima. Ver fórum þess
á leit að fá nokkrar stökur eða kvæði í
"Þjóðólf", TÓk hann því vel og hirtast
hér nokkrar lausavísur, Þær eru sín úr
hverri áttinni, en vonum vér, að það
komi ekki að sök.
Vertu nú. hygginn og hafðu mín ráð,
hlauptu yfir hlaðsíöu þessa,
því hún er ei annað en óskýr og máð.
afarstór leirhurðar-klessa.■
ÞÓtt ég öskri alltaf hreint
eins og kraftar megna,
flestir heyra fjarska seint
og fæstir köllum gegna,
ákavíti er alltaf gott
einkanlega á kvöldin,
Sumir fá sér s^aldan vott
og sínkir eru á gjöldin.
Einatt liggja á lífsins veg
leiðir okkar saman,
Þegar mætast þú og ég
þykir okkur gaman,
Niður fjallið fjúkum við
ferðin gengur greiðar,
heldur en áður upp á við
inn á fjöll og heiðar.
Himinninn er heljar grár
húsin rokið skekur.
áfram treystist enginn klár
Undan éljum hrekur.
Rymur nautið marið, meitt,
merja hvassir hófar,
glymur járnið, harið, heitt,
herja stórir lófar.
Ef ég hlusta á útvarpið,
sem allir eru að lofa.
Löngum kann ég langhezt við
að loka og fara að sofa.
Bæjarstjórnin hruggar ráð
hætir sífellt okkar hagi.
Allt er slegið engu sáð
og allt í þessu fína lagi,
Eysteinn. Jonsson er í flokk.
sem enginn veit hvað heitir.
Einn hann spinnur á sinn rokk
út um landsins sveitir.
Enginn þekkir annan heim
sem ennþá hyggir jörðu.
Rafar hann í gráum geim,
greinir enga vörðu.
Til uppfyllingar.
I
Einn dag mér var tjáð vöntun
| á vísum hér £ Braga minni,
því er pár þetta aðeins pöntun
| frá pésum í ritnefndinni.