Muninn - 01.08.2021, Blaðsíða 41

dagarnir
Fyrst fór ég í Héraðsskólann í Reykholti sem var heimavistarskóli
með um 130 nemedur. Það var mikið íþrótta og félagslíf í skólanum
og var ég á kafi í því, bæði sem þáttakandi og í stjórn íþrótta og
skólafélagsins. Þrátt fyrir ágæta tímasókn hjá mér var tími fyrir
heimanám lítill, en þetta reddaðist allt. Nemendum í skólanum var
skipt á tvær vistir á tveimur hæðum, strákar og stelpur sér. Þrátt
fyrir frábært félagslíf var samt eitt mesta sportið að stelast á milli
vista eftir lokun, helst milli 2 og 4 á nóttunni þegar gæslufólkið var
alveg örugglega sofandi. Til að komast á kvennavistina þurftum við
strákarnir að nota stiga upp á aðra hæð í gegnum glugga. Síðasta
slíka ferðin fyrra árið mitt endaði illa, þar sem einn drengurinn flaug
úr stiganum niður á frostna jörðina og var honum dröstlað inn í sitt
rúm með heilahristing og fleiri áverka. Mamma mín (Gerður) var
vistargæslumaðurinn á vistinni og pabbi (Vilhjálmur) var
skólastjórinn og þau bæði, og læknirinn vissu aldrei annað en að
strákurinn hafi dottið svona líka harkalega úr rúminu. Seinasta árið
mitt í skólanum var strákum og stelpum blandað á vistarnar og
næturferðir lögðust með öllu af. - Unnar
Einn góðan veðurdag var ég að ferðast með félaga mínum sem er sá
allra heiðarlegasti sem ég þekki. Við vorum á kraftlausum bíl á leið
niður mjög bratta brekku og vinur minn að keyra og hann keyrir
aldrei hraðar en á 90 kílómetra hraða. Ég vildi endilega kanna hvort
bílinn færi hraðar og hvatti félaga minn eindregið til að stíga allt í
botn. Hann harðneitaði en ég pönkaðist í honum þangað til hann
gaf sig og stóð bílskrjóðinn í botn. Við komumst í 120 og ég fagnaði
gríðarlega. Í miðjum fögnuði sáust blá ljós og skömmu síðar var
félagi minn kominn inn í lögreglubíl og nokkrum tugum þúsunda
fátækari. Lærdómur sögunnar, farið á réttum hraða í gegnum lífið
og látið ekki plata ykkur út í hluti sem þið viljið ekki taka þátt í.
Myndin af mér er í hestaferð sem félögum mínum þótti vænlegri
kostur en bílar því hestar ferðast um á löglegum hraða.
- Heimir Haraldsson
gömlu góðu
Árshátíðin mín í 2. bekk var eiginlega klúður frá upphafi til enda og
mér fannst ég gera mig að svo miklu fífli að ég íhugaði alvarlega að
skipta um skóla á tímabili. Fyrra klúðrið var þegar við vorum að
bera af hlaðborðinu eftir aðalréttinn, það var ekkert um að vera,
engin skemmtiatriði og engin tónlist. Ég var ein að ganga inn á
gólfið sem var nánast orðið tómt þegar ég missteig mig hrikalega
og skall í gólfið með svo miklum hávaða að það glumdi í höllinni. Ég
hafði það á tilfinningunni að allur skólinn hafi horft á mig detta en
það var sennilega ekki raunin. Hitt stóra klúðrið var þegar
starfsmaður Bautans var að koma með eftirrétti inn í Höllina sem
hann rúllaði inn á vagni. Honum tókst að klessa á svo að stór hluti
eftirrétta kvöldsins datt í gólfið. Minn bekkur var þá settur í að gera
nýja eftirrétti og ég fékk það hlutverk að setja rautt kokteilber á
toppinn á öllum eftirréttunum. Ég áttaði mig ekki á því að safinn
sem berin voru í lituðu hendurnar mínar. Ég var því með
eeeeldrauðar hendur það sem eftir var kvölds.
- Anna Eyfjörð
Á mínum menntaskólaárum var djamm allar helgar og rúnturinn var
á sínum stað, hring eftir hring... Allskonar böll, árshátíðir og
heimapartý. Í minningunni var eiginlega bara alltaf gaman. Ég
hljóma líklega frá fornöld (þrátt fyrir að vera ung!) en ég fékk minn
fyrsta farsíma fljótlega eftir að ég var byrjuð í Menntaskólanum á
Egilsstöðum. Fyrir það þurftum við alltaf að hringja í heimasíma
hvert hjá öðru og skipuleggja djamm og hittinga þannig. Á litlum
stað er allt einfaldara. Við vinirnir áttum okkar staði, einhverjir voru
að leigja út í bæ og gátu því alltaf haldið partý. Við fórum á öll böll
og lögðum allt í skemmtanalífið. Við fórum þrjár
verslunarmannahelgar í röð hingað norður á Akureyri og bjuggum á
tjaldstæðinu. Einu sinni redduðum við okkur bílstjóra og stórum bíl
og fórum hópur saman á ball með Sssól í Ýdölum, við keyrðum svo
heim um nóttina, samtals 408 km! Við lögðum allt í sölurnar fyrir
gott djamm. Ég lifði sveitaballatímana, þeir voru engu líkir… Það
sem stendur upp úr öllu þessu er fólkið sem ég kynntist í
menntaskóla, þar eignaðist ég vini fyrir lífstíð og auðvitað
eiginmanninn minn sem ég kyssti fyrst á busaballi…
- Eyrún Huld
39