Ský - 01.08.1998, Blaðsíða 16

því að útsendingum snar-
fjölgaði fyrir vikið, frá einni
í viku á RUV upp í allt að
fjórar hjá hinum stöðvunum.
Margir rótgrónir aðdáendur
enska boltans ráku upp
ramakvein og sögðu það ein-
faldlega mannréttindi að fá
að horfa á ensku í óruglaðri
dagskrá en svo virðast flestir
einfaldlega hafa farið og
keypt sér myndlykla. Þeir
una nú sáttir við sitt, með
fleiri leiki í ensku og þann
ítalska í viðbót.
í kjölfar meiri gæða og
úrvals hafa kröfumar einnig
aukist: Nú kemur ekkert
annað til greina en að leikir
séu í beinni útsendingu, ólfkt
í gamla daga þegar menn voru bara
sáttir við nokkurra daga gamla leiki,
þar sem úrslit voru þegar ljós. Menn
vissu um markaskorarana og eina á-
nægjan var að sjá mörkin skoruð, því
þá voru auðvitað engin fótboltakvöld
þar sem hvert einasta mark er skoðað
frá öllum sjónarhornum og í hægri
endursýningu. Eftir að beinar útsend-
ingar hófust áttuðu menn sig svo á því
að leikur af spólu kemst náttúrlega
ekki í hálfkvisti við algleymið, að sjá
leikinn beint.
Knattspyrnan og aðrar boltaíþróttir
eru sem fyrr fyrirferðarmestar í dag-
skrá sjónvarpsstöðvanna, einkum og
sér í lagi þegar kemur að beinum út-
sendingum. Ymsar aðrar íþróttagrein-
ar, sem áttu ekki möguleika á því að
komast í sjónvarp fyrir örfáum árum,
fá nú einnig sitt pláss. Þannig sýna
sjónvarpsstöðvamar frá stærstu keppn-
um í fimleikum, frjálsíþróttum, golfi,
tennis og jafnvel siglingum, ofan á
troðfulla dagskrá af boltaí-
þróttum og öðrum föstum
liðum.
Full vinnuvika í sófanum
Næsti vetur mun að öllum
líkindum slá öll fyrri met
hvað þetta varðar og er ekki
fjarri að í venjulegri viku
verði hægt að eyða allt að 25
klukkustundum í að horfa á
beinar íþróttaútsendingar. Og
þegar eitthvað sérstakt er á
seyði, þegar RÚV sýnir t.d.
frá Formúlu 1 eða frjálsum í-
þróttum og Sýn frá box-
keppni í Bandaríkjunum, get-
ur þessi tala rokið upp og
farið langleiðina í 40 tímana.
Ef svo fer sem horfir hlýtur einhver
að spyrja hvort ekki sé nóg komið af
svo góðu. Hvers á fólk að gjakla sem
ekki hefur þennan brennandi áhuga á
íþróttum? Og ekki síður: Hvernig er
hægt að ætlast til þess af metnaðarfull-
um sófasportista, að hann komist yfir
allt þetta efni? Ekki er hægt að neita
því að þeim hugsun skýtur niður hvort
verið sé að æra óstöðugan með því að
dæla endalaust meira og meira efni út í
Ioftið. Er þetta ekki viðlíka og að sjá
forföllnum fíkli fyrir eiturlyfjum í
massavís á meðan hann getur í sig lát-
ið? Eitthvað hlýtur að endingu að láta
undan.
Hvað segir Kvennaathvarfið og
SÁÁ?
Blaðamaður hafði samband við full-
trúa SAA og forvitnaðist um hvort í-
þróttafíkn væri að einhverju leyti
þekkt fyrirbæri þar á bæ. SAA flokkar
öfgafulla hegðun í tvennt: jákvæðar
öfgar, sem eru í sjálfu sér ó-
skaðlegar manneskjunni, og
neikvæðar öfgar, sem skaða
hana á beinan hátt. Þeir
nefndu heilsurækt sem dæmi
um hegðun sem gæti farið úr
böndum og orðið að öfgum,
fyrst jákvæðum en að end-
ingu í slæmum tilfellum og
neikvæðum öfgum. Sjón-
varpsglápið væri tvímæla-
laust hægt að setja í fyrri
flokkinn sem nokkurs konar
meinlaus afþreying, þó úr
hófi væri.
En hvenær hættir glápið að
vera meinlaus afþreying? Er
ekki alveg eins hægt að færa
rök fyrir því að menn geti
misst stjórn á því eins og
nánast hverju sem er í nútíma samfé-
lagi?
Þegar sýnt er frá stórmótum í knatt-
spyrnu hefur hugtakið fótboltaekkja
skotið upp kollinum og er þar átt við
konur sem sjá á bak eiginmönnum sín-
um í sófann kvöld eftir kvöld að horfa
á leiki í beinni. Víst er, að ekki hefðu
allir karlmenn látið það yfir sig ganga
að kveikt væri á ryksugunni á meðan á
beinni útsendingu frá HM stóð, eins og
sófamaðurinn í lífeyrissjóðaauglýsing-
unni gerir.
Starfskonur Kvennaathvarfsins
kannast hins vegar ekki við að eigin-
konur hafi leitað þangað í öngum sín-
um vegna vanrækslu og viðskotaillsku
íþróttafíkils. Þó kom fram að andlegt
ofbeldi sem konur verða fyrir á heimil-
um hefur ekki verið flokkað að neinu
marki og að slímusetur í sófanum fyrir
framan íþróttaefni í sjónvarpinu geti
hæglega fallið undir þann flokk.
Sportunnendur velta þessum mál-
um þó fæstir mikið fyrir
sér. Þeir þykjast hafa himin
höndum tekið og hafa ekki
hugsað sér að sleppa hon-
um í bráð. Að minnsta
kosti ekki fyrr en lítill,
sköllóttur maður með gler-
augu, í hvítum sloppi og
með marga penna í brjóst-
vasanum segist vera vinur
þeirra og biður þá að segja
sér allt. Þá fyrst breytist
draumurinn í martröð.
Finnur Þór Vilhjálmsson er
lausapenni í Reykjavík og
horfir að jafnaði á heinar
útsendingar í fjórar
klukkustundir í viku.
14