Ský - 01.08.1998, Qupperneq 20

ÁSBJÖRN
gildi eru allt önnur. Tvítugur maður
veltir lítið fyrir sér, hvaðan hann kem-
ur eða hvert hann er að fara, en núna
reyni ég fyrst og fremst að lifa í núinu
og kynnast sjálfinu. Ég er ekki að segja
að það sé auðvelt eða að mér takist
það, en mér finnst það ágætis markmið
og held að nái maður tökum á því, sé
maður á ágætis leið með að lifa lífinu.“
En hefur hann einhvern tímann
viljað sleppa því að vera Bubbi
Morthens?
„Aldrei nokkum tíma,“ svarar hann
ákveðið. „Það hefur auðvitað verið
misjafnlega erfitt, en ég hef alltaf verið
sáttur við sjálfan mig.“
Að finna hamingjuna
Bubbi segist trúa því að sérhver maður
sé sinnar hamingju smiður og ekki sé
möguleiki að finna hamingjuna í
bílum, peningum eða öðrum ver-
aldlegum gæðum.
„Ég er ekkert viss um að maður
gæti lifað af sem allslaus maður í
þessu þjóðfélagi okkar,“ segir Bubbi,
þegar ég spyr hann hvort hann gæti
hugsað sér að vera hamingjusamur
öreigi og heldur svo áfram; „Það sem
ég meina er, að menn eiga að sætta sig
við það sem þeir eru, því ef maður er
sáttur við útlit sitt, vaxtarlag, getu og
hæfileika, þá getur maður fundið ham-
ingjuna. Ef maður er hins vegar alltaf
ósáttur við sjálfan sig og hugsar: Ég er
ljótur, ég er feitur, ég á ekki þetta og
ekki hitt, þá er maður bara að lengja
snöruna í lífsgálganum. Ég held að
fólk geri alltof lítið af því að reyna að
sjá eigin fegurð en það skiptir gífur-
lega miklu máli hvað varðar lífsham-
ingjuna.“
Að þessari speki sagðri hvarflar að
mér hvort ekki leynist prestur í Bubba
Morthens, sem svo ákaft prédikar gegn
lífsgæðakapphlaupinu og með kær-
leikanum.
„Nei, nei, ég nota tónleikana til að
miðla málum og hvet þar fólk til að
fara í spegilinn, horfast í augu við
sjálft sig og segja: mér finnst þú
æðislegur, ég elska þig, hvar ert þú
búinn að vera allt mitt líf og það hefur
ekkert með egóisma eða sjálfselsku að
gera. Þetta getur hins vegar styrkt fólk
og hjálpað mikið, því það eru gefin
svo röng skilaboð til manna í þjóð-
félaginu sem miðað er við aldurinn,
tuttugu til fjörutíu ára,“ svarar Bubbi
og er heitt í hamsi. „Mér finnst
þjóðfélagið vera á kolrangri braut og
félagslega batteríið er skandall.
Hvemig má það vera að geðsjúkir em
settir útá götuna, gamalt fólk og
fársjúkt er rekið heim? Ég meina
hvers konar þjóðfélag
er það sem getur ekki
einu sinni séð þegnum
sínum fyrir heil-
brigðisþjónustu? Mér
finnst þessi heilbrigðis-
stefna Sjálfstæðis-
flokksins hreint skelfi-
leg og í rauninni ættu
allir að vera sammála
um að þessi mál ættu
að vera hafin yfir alla
flokkspólitík."
Hvers vegna er Bubbi
Morthens ekki búinn að
hella sér út í pólitíkina
sjálfur?
„Ég er of greindur til að
fara í pólitík," segir Bubbi blákalt og
alvarlegur. “Það er bara einfalt mál. Ég
held að maður þurfi að vera skúrkur í
eðli sínu til að fara í stjómmál. Þegar
upp er staðið er það ein lágkúrulegasta
staða sem hægt er að lenda í að vera
pólitíkus, það er mín skoðun. Á þingi
er slökkt á fólki sem leiðist út í pólitík
með hugsjónir að vopni og þannig
kemst það ekkert áleiðis."
Er þetta ekki ákveðin uppgjöf ? Er
ekki brýn þörf á baráttujaxli eins og
Bubba Morthens á þing?
„Nei,“ svarar hann hugsi. „Ég kem
mínu til leiðar í gegnum tónlistina og
þótt ég taki stórt uppí mig hvað varðar
pólitíkusa er það vegna þess að mér
finnst svo litlu hafa verið áorkað á
síðustu árum. Stjórnmál eru farin að
snúast um eitthvað allt annað en al-
mannaheill, við erum á kafi í spillingu,
samtryggingu og ættarveldispoti í
íslenskri pólitík. Ef maður skoðar
hvemig þetta kerfi hefur verið hér þá
má líkja Sjálfstæðisflokknum við rúss-
neska kommúnistaflokkinn á því
hvernig hann hefur rekið sitt batterí.
Þá er ég ekki að segja að hinir
flokkarnir hafi verið eitthvað skárri,
þeir hafa bara haft færri tækifæri
Hættulegt fólk
Þegar Bubbi Morthens kom fyrst fram
á sjónarsviðið þóttu textar hans beittir,
hann var kraftmikill baráttujaxl og
sagði frá harðri lífsbaráttu verka-
mannsins. Mörgum hefur þótt sem
baráttuþrekið hjá Bubba hafi dalað á
þessum átján árum.
„Það hefur ekkert breyst,“ svarar
Bubbi ákveðið. „Þeir sem koma á tón-
leika hjá mér heyra nákvæmlega sömu
áherslumar og áður. Jafnvel þótt sumir
mýkri texta minna hafi fengið meiri
spilun og umfjöllun en þeir beittari, þá
er svo langt í frá að hinir séu ekki til
staðar. Það hafa alltaf verið nokkur lög
á plötunum mínum sem ekki aðeins
snúa að þjóðfélagsádeilu, heldur eru
um það sem ég tel að menn ættu að
tala um. Menn hafa bitið þetta í sig
vegna A'onnplötunnar og Lífið er Ijúft,
en það er af og frá að krafturinn eða
baráttueðlið hafi breyst, það mun
aldrei gerast.“
En bauð hann ekki þessari gagnrýni
heim á ungdómsárum sínum í rokk-
inu?
„Nei, af og frá,“ svarar Bubbi alveg
harður. „Ég hef alltaf sungið um mína
reynslu og fyrsta platan mín byggir á
þeirri reynslu. Ég var farandverka-
maður og lifði því lífi sem þar segir
frá; vinnunni í frystihúsunum, ver-
búðalífinu og sjómennskunni. Það má
hins vegar segja að ég hafi reynt að
varpa ljósi á þær hliðar í þjóðfélaginu
sem hafa verið skuggamegin.“
Bubbi segir engan verkalýðsfor-
ingja blunda í sér heldur miklu fremur
húmanista.
„Ég get alveg eins sungið um
óhamingjusaman milljónamæring eins
og óhamingjusaman verkamann. Ég
kannast ekki við að vera að keyra á
neinni verkalýðspólitík. Ég hef verið
að syngja um dópneyslu, hvernig
eiturlyf fara með fólk, hræsni prest-
anna, hræsni pólitíkusanna og svo
framvegis. Ég syng um hluti sem aðrir
syngja ekki um, hluti sem öðrum
finnst ekki eiga heima í dægurlagatext-
um. Víst kemur það fyrir að ég segi
fólki á tónleikum að kjósa ekki Sverri
Hermannsson og færi svo mín rök
fyrir því, hvet fólk til að hunsa hann,
geri grín að Hannesi Hólmsteini eða
Steingrími J.“
„Eg er ofgreindur tilað fara í
pólitík.. Það er bara einfalt mál.
...égheldað maðurþurfiað vera
skúrkur íeðlisínu til að fara í
stjórnmál. “