Jólaklukkur - 01.12.1941, Blaðsíða 15

•JÓLAKLUKKUR
Í3
urinn hvessti á hann augum, en Erlendur
hélt áfram: „Enginn bátur er eins traust-
ur og vel útbúinn og „Svanurinn" þinn,
og hann hefir séö bárur hér við eyjuna
áður.“
„Nefndu þetta ekki, drengur, hvaða er-
indi ætlir þú eigir þangað, nema til aö
drepa þig?“
„Afi! Þú veizt að ég þekki ströndina hér
eins vel og þú. í átta ár hefirðu aldrei
farið svo á sjó, að ég hafi ekki verið með
þér. Þú hefir kennt mér allt, sem að sjó-
mennsku lýtur á svona vélbát.“
Gamli maðurinn greip fram í fyrir Er-
lendi: „Hættu þessu drengur, ég ansa þér
ekki. Ætlarðu kannske að draga skipið af
skerinu með bátkænunni? Svona, farðu að
koma með matinn.“ Vitavörðurinn kipraði
saman varirnar og ætlaði víst að sýna
hörku og einbeitni. En hann afskræmdist
öllu heldur í andlitinu af sársauka og
hryggð yfir vanmætti sínum á þessari al-
vörustund.
Erlendur vildi ekki gefast upp og hélt
áfram: „Naustavík er eini staðurinn á
eynni, sem hægt er að lenda í, allir aðrir
landtökustaðir eru sama og dauðinn vís.
Skerjaklasinn innar af Svörtudröngum
myndi og varla sleppa nokkrum bát úr
greipum sínum. Hugsaðu þér, afi, ef þeir
hafa komizt í bátinn, þá eru þeir alveg
jafn hjálparvana og áður, nema kunnugur
maður visi þeim leiðina.“
Vitavörðurinn var farinn að hlusta með
athygli og Erlendur hélt því áfram enn
ákafari en áður: „Ef ég hefi ljós með, þá
getur það verið að þeir reyni að brjótast út
að bátnum þegar þeir sjá ljósið. Ég skal
lofa þér því, afi minn, að ég skal koma
strax aftur, ef ég sé að ég get ekkert gert,
ég skal ekki fara of nærri.“ Hann hækkaði
röddina. „Þú ert vitavörður hér og þú ert
skyldugur að reyna að hjálpa, en nú ertu
veikur, og þá er ég skyldugur að fara. Ef
Guð hjálpar þeim í kvöld, því vísar hann
þá ekki mér leiðina líka, ég hefi vitann til
að átta mig á, og... .“ Nú greip afi hans
aftur fram í fyrir honum:
„Reyndu þá að fara að koma þér af stað,
drengtetur og hættu þessu masi, því tíminn
er dýrmætur. Komdu til mín, þegar þú ert
búinn að búa þig, og klæddu þig vel.“
Það liðu aðeins nokkrar mínútur þar til
Erlendur kom inn aftur með matinn, sem
vitavörðurinn átti að fá, á bakka. Hann
var klæddur í skinnstakk, í uppháum vað-
stígvélum. í annarri hendinni hékk sjó-
hattur, fóðraður að innan með lambsskinni.
„Jæja,“ sagði hann, „ég kom hér með
matarbita handa þér, ég borðaði ofurlítið
frammi. Nú er heldur að rofa til og bylnum
hefir slotað í bili.“
Gamli maðurinn reis upp. „Taktu báða
olíubrúsana með, og ef með þarf, þá settu
olíu í sjóinn, það þarf ekki mikið í einu.
Festu luktina vel við mastrið. Gættu þess,
að hafa lokið vel yfir vélarhúsinu. Farðu
nógu djúpt út af Stekkjarboða, og krjúptu
hérna við rúmstokkinn.”
Erlendur kraup á kné við rúmið og byrgði
andlitið. Gamli vitavörðurinn bað sjóferða-
bæn með grátstafinn í kverkunum, en heitt
og innilega. Svo stóð Erlendur upp, kyssti
afa sinn og gekk hröðum skrefum út. Hann
greip luktina með sér og fór niður í Nausta-
vík. Ekki þurfti hann að eyða löngum tíma
í að athuga útbúnað bátsins, því hann var
í heila viku búinn að bíða í rennibrautinni,
tilbúinn að fara út í vitaskipið þegar það
kæmi — og nú var það sennilega komið.
Það var satt, — slyddan var orðin minni
og brátt hafði Erlendur komið vélinni í
gang og stýrði hugdjarfur suður á bóginn.
Það var vont í sjóinn, því varð ekki neitað,
en hann hafði svo oft séð Ægi ygldan áður,
en þá var hann að vísu með afa sínum.