Jólaklukkur - 01.12.1941, Blaðsíða 16

14
ÍÓLAKLUKKÚÉ
Erlendur fór aðeins hálfa ferð til þess að
verjast ágjöfum, og eftir nærri klukkutíma
barning taldi hann sig vera kominn suður
undir Svörtudranga. Honum brá nokkuð
við, er hann uppgötvaði, að aftur hafði syrt
í lofti. Hann vissi, að hann hafði siglt í %
klst. í grænu ljósi vitans, og þess vegna
hlaut hann að vera kominn á staðinn.
Hann stöðvaði því nærri vélina og lét reka
hægt undan. Það var byrjað að snjóa aftur
og stormurinn var heiftarlegur.
Þegar hann hafði lónað þarna góða
stund, ákvað hann hryggur í bragði að
snúa aftur heimleiðis, hann sá að heimska
var að ætla sér nokkuð meira. En þá heyrði
hann allt í einu eitthvað hljóð, sem skarst
í gegnum rót hafsins. Hann hlustaði og
ópið heyrist aftur glöggt, á bakborða. Hann
þeytti þokulúðurinn og tók stefnu á hljóðið.
Eftir góða stund hægði hann á sér og
heyrði þá hróp og köll í mörgum mönnum
og brátt sá hann grilla í dauft ljós fram-
undan. Hann stöðvaði vélina og hrópaði,
en köll hans köfnuðu í veðurhamnum. Þá
datt honum í hug að setja olíuna í sjóinn
og reyna að færa sig nær. Þetta hafði hin
ótrúlegustu áhrif. Það var eins og hinar
grimmu, reiðu öldur stirðnuðu. Hann gat
því fært sig nær og heyrði þá hrópað til
sín, að báturinn væri brotinn og kominn
að því að sökkva, og þá var ekki um annað
að gera en að láta hrökkva eða stökkva.
Hann tæmdi alveg úr öðrum brúsanum og
lét brákina berast undan veðrinu. Áður en
hann vissi af og án þess að hann sæi hvað
um var að vera, hafði hann krækt krók-
stjaka af heljarafli í eitthvað sem líktist
bátsflaki, og á sömu stundu þustu nokkrir
menn upp í bátinn hans.
„Eru allir komnir?“ hrópaði Erlendur.
Honum var svarað játandi og hann krækti
stjakanum úr, hljóp aftur að vélinni og
stýrinu, til að rétta bátinn af, því hann lá
illa fyrir. Þetta gerðist allt á svo skammri
stundu, að Erlendur gat eiginlega enga
grein gert sér atburðanna. Loks þegar
maður með telpu í fanginu og konu við hlið
sér kom til hans, áttaði hann sig til fulls.
„Hvað hefir komið fyrir ykkur?“ spurði
Erlendur. Maðurinn varð fyrir svörum og
sagði til sín. Það var vitamálastjórinn
sjálfur, kona hans og dóttir, og með þeim
voru átta skipverjar af vitaskipinu. „Átta
— allir, það var gott.“ Vitamálastjórinn
hafði verið í áríðandi erindagjörðum norð-
ur í landi, og tekið sér far með vitaskipinu
tii að komast heim fyrir jólin, svo höfðu
þeir lent í þessu aftaka veðri og blindbyl og
loksins strandað við drangana. Skipið var
að liðast í sundur og þeir voru tilneyddir
að fara í bátinn, sem þó brotnaði við skips-
hliðina svo að hann varð vart sjófær.
Erlendur var löngu hættur að hlusta á
það, sem vitamálastjórinn hafði að segja
af ferðalagi sínu, hann horfði áhyggju-
fullur í kringum sig, því slyddurbylur var
kominn á aftur. Hvert sem hann leit, var
ekkert að sjá nema byl og myrkur. Menn-
irnir húktu eins og vofur frammi í bátnum í
bjarmanum af ljóskerinu. Erlendur skim-
aði eftir vitanum, en gat hvergi komið auga
á ljósið. Nú var ekki um annað að gera en
að reyna að taka stefnuna eftir veðurátt-
inni. En ljótt var útlitið. Það var löng þögn.
„Hver ert þú, drengur minn?“ spurði ó-
kunni maðurinn.
„Ég heiti Erlendur.“
„Nú, sonarsonur gamla vitavarðarins.
Þetta sýndist mér. Hvers vegna kom afi
þinn ekki með þér?“
„Afi liggur veikur,“ svaraði Erlendur
stutt.
„Ha, hvað segirðu, liggur hann veikur?
Þetta fyrirkomulag nær ekki nokkurri átt.
Hvað hefi ég verið að hugsa?“ Vitamála-
stjórinn sá, að Erlendur leit órólega í kring