Jólaklukkur - 01.12.1941, Blaðsíða 4

2
JÓLAKLUKKUR
^Krístníboðíð
Sr þörf á því? Sr gagn að því?
Kristniboðið er staðreynd. Það er hægt
að þegja um það. Og það er hægt að vera
fáfróður um það, eins og öll önnur mál.
En tilveru þess getur enginn neitað.
Mjög merkur maður heldur því fram, að
það sé tvímælalaust voldugasta hreyfing í
heimi. Á vegum evangelisku kirkjunnar
einnar vinna nú um 27 þús. kristniboðar, en
innbornir samverkamenn þeirra eru um 200
þús. í söfnuðum kristniboðsins eru yfir 13
millj. meðlimir. í skólum þess eru a. m. k.
3 millj. nemendur. Og 9 millj. sjúklingar
eru árlega lagðir inn á sjúkrahús kristni-
boðsins, sem eru mikið á 4. þús. að tölu.
Svo mætti lengi telja. Og þetta starf allt
er kostað með frjálsum framlögum evan-
geliskra kristniboðsvina víða um heim.
Um það verður ekki deilt, að kristniboð
er til í heiminum og er, þrátt fyrir allt, enn
í fullum gangi. Hinsvegar eru og hafa allt-
af verið skiptar skoðanir um það, hvern
rétt það eigi á sér, tilverurétt þess, nauð-
syn þess og gagn.
}
Er þörf á því?
Já, á því er þörf vegna þess fyrst og
fremst, að enginn maður má við því að fara
á mis við fagnaðarerindi Jesú Krists. Neyð
heiðingjanna, bæði í andlegum og tíman-
legum efnum, stafar af því, að fagnaðar-
erindið hefir ekki verið þeim boðað, — eins
og neyð Evrópuþjóðanna stafar af því að
fagnaðarerindið hefir ekki verið meðtekið.
Sú neyð er fyrst og fremst andlegs eðlis.
En andleg neyð þeirra kemur hvergi aug-
ljósara fram en í trúarbrögðum þeirra. Þeir
hafa sín trúarbrögð, en þekkja þó ekki hinn
eina, sanna, lifandi Guð. Það er alveg óhætt
að taka þau orð Jesú trúanleg, að „eigi gjör-
þekkir nokkur föðurinn nema sonurinn, og
sá er sonurinn vill opinbera hann,“ Matt.
11, 27.
Heiðingjarnir hafa sín trúarbrögð. En
þeir hafa engan frelsara. Þeir leita Guðs
og geta ekki án hans verið fremur en aðrir
menn, en finna hann ekki. Svo grípa þeir
til örþrifaráða og reyna að fylla með ein-
hverju móti sjálfir það tóaarúm í sálinni,
sem Guð einn getur fyllt. Þeir búa sér til
hjáguði og fórna þeim jafnvel sínum eigin
sonum. Þeir tilbiðja að heita má allt, sem
nöfnum kann að nefnast: Skurðgoð úr leir
og grjóti, tré og málmum. Þeir tilbiðja tré
og skóga, steina og fjöll, uppsprettur og ár,
skordýr og alls konar kvikindi, lifandi menn
og liðna o. s. frv. Fórnir þeirra og bænir eru
til þess gerðar að blíðka reið goð og illa
anda; í trúarlífi þeirra er óttinn öllum öðr-
um tilfinningum yfirsterkari.
Því sagði líka sá maður, sem höndlaður
var af Kristi flestum mönnum fremur, en
þekkti jafnframt vel til heiðindómsins: „Ég
er í skuld bæði við Grikki og útlendinga,
vitra og fávísa, — já, vei mér, ef ég boða
ekki fagnaðarerindið."
Einn af elztu kristniboðunum norsku í