Skinfaxi - 01.01.2019, Síða 13

SKINFAXI 13
Ráð Önnu fyrir stjórnendur íþróttafélaga til að ná betur til fatlaðra iðkenda:
• Fræða þjálfara.
• Skapa umhverfi sem tekur vel á móti öllum, ekki síst að allir njóti og hafi gaman.
• Þjálfarar eru lykilpersónur í því að skapa þetta umhverfi, jákvæð samskipti og opinn hugur skipta máli.
• Gera allt sem gerir einstaklingum kleift að upplifa sig velkominn, hluta af hópi og verða virkur þátttakandi.
Margir, ef ekki allir, hafa einhvers konar sérþarfir. Ekki er hægt að setja fólk undir einn hatt þó að fólk sé með „fötlun“.
Þjálfarar eru sumir hræddir við að fá börn með „fötlun“ í sinn hóp og ákveða fyrirfram að það gangi ekki, aðrir telja
sjálfsagt að láta reyna á og gefa öllum tækifæri til að prófa. Það kemur þá í ljós ef hlutirnir ganga ekki upp af
einhverjum ástæðum og þá verður að bregðast við því með hagsmuni iðkenda í huga.
38 íslenskir keppendur tóku þátt í
Heimsleikum Special Olympics
sem fram fóru í Abu Dhabi og Dúbaí
dagana 14.–21. mars síðastliðinn.
Keppt var í 24 greinum og tóku þátt-
takendurnir frá Íslandi þátt í tíu þeirra.
Þetta er einn af stærstu íþróttaviðburð-
um í heimi en keppendur þar voru
7.000 frá 170 löndum auk 20.000
sjálfboðaliða og starfsfólks.
Keppt var í 24 íþróttagreinum. Þar af
keppti íslenski hópurinn í tíu greinum:
badminton, boccia, áhalda- og nútíma-
fimleikum, frjálsum íþróttum, golfi, keilu,
lyftingum, knattspyrnu og sundi. Ísland
sendi nú í fyrsta skipti keppendur í
nútímafimleikum og lyftingum kvenna.
„Unified-íþróttir, þar sem fatlaðir og ófatl-
aðir æfa og keppa saman, eru það sem
koma skal í minni byggðarlögum,“ segir
Jónas Sigursteinsson, íþróttakennari og
þjálfari þeirra Þorsteins Goða Einars-
sonar og Guðmundar Kristins Jónassonar
frá íþróttafélaginu Ívari í Bolungarvík.
Hann fór með þeim utan þegar þeir
kepptu í badminton á Special Olympics
í Abu Dhabí. Þorsteinn er fatlaður en
Guðmundur ófatlaður.
Iðkendur þurfa að vera
jafningjar
Jónas segir Íþróttafélagið Ívar ekki hafa
Styrkir samband beggja íþróttamanna
boðið upp á sameiginlegar æfingar fatl-
aðra og ófatlaðra. Það hafi hins vegar
þróast á skemmtilegan hátt.
„Fyrir um einu og hálfu ári fékk ég til
mín strák sem vantaði íþrótt til að stunda.
Við erum lítið félag og hann gat ekki æft
fótbolta. Badminton hentaði honum mjög
vel. Fljótlega bættust fleiri í hópinn. Sonur
minn líka og skólafélagar hans fylgdu á
eftir. Þeir æfa orðið tvisvar í viku og á
laugardögum bætast aðrir úr fjölskyldum
þeirra við í hópinn. Eftir þetta ákváðum
við að opna æfingarnar fyrir alla,“ segir
hann.
Jónas með keppendunum í badminton.
En hvaða áhrif hefur þetta á
börnin sjálf og hvaða áhrif hefur
þetta á önnur börn í félaginu?
Jónas segir ekkert endanlegt svar við
þessari spurningu.
„Þegar kemur að unified-íþróttum þá
þurfa iðkendur að vera jafningjar, bæði
nálægt hvor öðrum í aldri og getu. Ég
held í raun að þetta fyrirkomulag styrki
báða íþróttamennina. Guðmundur hefur
lært mikið á því að æfa með Þorsteini,
það styrkir samband þeirra og þeir eru
orðnir ágætis félagar,“ segir Jónas Sigur-
steinsson.