Skinfaxi - 01.01.2019, Síða 15

SKINFAXI 15
fylgir atvinnumennskunni, það er fullt
starf. Að vakna fyrir snemma á morgn-
ana, fara á æfingu, fara í líkamsræktina
með einkaþjálfaranum, fara á liðsfund,
taka á sig tólf tíma ferðalag og keppa
daginn eftir á ókunnugu sviði frammi fyr-
ir 20 þúsund manns og hundrað milljón
manns að horfa á árangurinn á Netinu,
sinna viðtölum, sinna vörumerkinu sínu
og öllu sem fylgir.“ Hann bætir við að
tölvuleikina þurfi að æfa markvisst. Iðk-
andi þurfi að huga að andlegri og líkam-
legri heilsu, teygja reglulega á baki, úln-
liðum og öðrum álagsflötum og hreyfa
sig til að forðast álagsmeiðsli sem geti
fylgt tölvunotkun, sitja ýmis námskeið sem
nýtast iðkandanum og klára nám í skóla,“
segir Ólafur.
Hann bendir á að héðan hafi komið
frábærir atvinnumenn í rafíþróttum þrátt
fyrir litla sem enga innviði hérlendis. Með
réttum stuðningi geti Ísland ræktað hæfi-
leikaríkt fólk á þessum vettvangi og megi
búast við að tækifærunum fjölgi hjá spil-
urum.
„Við þurfum að gefa spilurunum athygli
og gera þá að fyrirmyndum eins og í öðr-
um íþróttagreinum. Ef við getum sammælst
um það að til þess að ná langt í þessari
grein þurfi maður að vera atvinnumaður
og vera með allan pakkann, þurfum við
að byggja upp innviði sem styðja við að
fólk geti þjálfað sig upp í öllum hliðum
atvinnumennsku,“ segir hann og leggur
áherslu á að miðað við niðurstöður úr
könnun Gallup fyrir Origo sé ljóst að
meirihluti Íslendinga spili tölvuleiki.
Íslendingar eru að þroskast
Ólafur segir umræðuna um tölvuleiki eiga
eftir að þroskast hér á landi. Fólk þurfi að
viðurkenna greinina. „Það að við eigum
heila kynslóð af Íslendingum sem er virki-
lega áhugasöm um tölvuleiki er tækifæri
sem við megum ekki láta fram hjá okkur
fara ef við ætlum að standa jafnfætis öðr-
um inn í framtíðina. Við getum ekki lokað
augunum fyrir því að þessi stafræni hluti
muni alltaf stækka,“ segir hann. Til þess
að þroska umræðuna þurfi skipulagða
umgjörð utan um tölvuleikjaspil. Það hjálpi
ungu fólki, meðal annars til að skilja af
hverju það eigi að stýra tölvutíma sínum.
En hvernig er hægt að útfæra rafíþróttir
í skipulögðu starfi undir hatti félaga?
Ólafur segir að breyta þurfi sjónarhorni
fólks á tölvuleiki. „Ég held að hugsa þurfi
um tölvuleiki sem tól. Þegar margar nýjar
íþróttagreinar komu fram á sjónarsviðið
hló fólk sem taldi þetta ekki grein. Skiln-
ingurinn kom síðar. Ég myndi segja að
áhuginn á því að verða betri í tölvuleikj-
um hafi áhrif á samfélagsstöðu viðkom-
andi í skóla eða bekk. Það er tól. Það
þarf ekki allt að miða að því að fram-
leiða afreksfólk. Það snýst um að setja
upp aðstöðu þar sem hægt er að stunda
rafíþróttir og byggja upp þekkingu til að
þjálfa fólk. Þetta þarf að vinna saman. Ég
held að það sem virki best sé að íþrótta-
félögin láti í sér heyra og að þau séu til-
búin til að búa til þessa aðstöðu. Ég sé
fyrir mér hverfismiðstöð, stuðning í hverju
hverfi fyrir rafíþróttir svo að aðgengið
verði betra – þar sem starfið falli að hefð-
bundnu íþróttastarfi eins og í Danmörku
og á hinum Norðurlöndunum. Þar hafa
rafíþróttir verið settar inn í skipulagt tóm-
stunda- og æskulýðsstarf. Niðurstöðurn-
ar þar eru undantekningarlaust þær að
þar dregur úr heildartíma sem varið er í
tölvuleiki. UM leið batnar námsárangur
og líkamleg hreysti. Draumur minn er að
krakkar æfi hefðbundnar íþróttir og raf-
íþróttir. Ég vil sjá börn í handbolta og
League of Legends eða í fótbolta og
Fortnite.“
Við eigum ekki að vera hrædd við tæknina