Heima er bezt - 01.04.2002, Síða 7

Arnljótur og systkini hans á efri
árum.
okkur, krökkunum sínum, niður á
bæi hjá vinum og kunningjum fram
um alla sveit.
Sem strákur var ég í ein sex eða sjö
sumur á Torfunesi hjá Vilhjálmi
Friðlaugssyni fyrst og síðan syni
hans, Kristbirni, seinni árin. Þar var
gott að vera, þar fór vel um strák.
Ég tók lítinn þátt í íþróttum í æsku
og sakna þess nú raunar. Þótt aðstaða
til íþrótta væri ekki góð á Húsavík
var völlurinn úti á Höfða mikið not-
aður yfir sumartímann. Þar safnaðist
æskan saman, þegar tækifæri gafst
og stundaði fótbolta eða eitthvað
annað. Við, sem sendir vorum í sveit
á vorin, misstum auðvitað af þessu.
Við lærðum að vinna margskonar
bústörf en urðum af íþróttunum.“
Þegar ég lít til baka finnst mér
barnaskólaár mín hafa verið afskap-
lega góð og þægileg. Þau liðu bara
eins og ljúfur draumur. Það byggðist
kannski ekki síst á því að Egill heit-
inn Þorláksson kenndi mér fyrstu
árin. Lengi býr að fyrstu gerð. Egill
var einhver besti barnakennari sem
sögur fara af og brautryðjandi í
kennslumálum, samdi stafrófskver
og hvaðeina. Barnaskóli Húsavíkur
hafði góðu kennaraliði á að skipa.
Auk Egils störfuðu þar Jóhannes
Guðmundsson, Vilborg Ingimars-
dóttir, Jónas Geir Jónsson og fleira
gott fólk. Pabbi kenndi við skólann
einhver ár. Ég held að þar hafi öllum
liðið vel. Eins og gengur var misjafnt
hvað kennarar tóku hlutina hátíðlega.
Mér er sérlega minnistæð ein ein-
kunn í teikningu, sem ég fékk hjá
Jónasi Geir, vini mínum, við útskrift-
arpróf úr Barnaskólanum. Ég var
sjálfur viðstaddur þegar hann gaf fyr-
ir. Hann sló í teiknibunkann, sem eft-
ir mig lá að loknum vetri, og sagði:
„Æ, þetta er svo þykkur bunki hjá
Arnljóti að ég nenni ekkert að fara
yfir hann og gef stráknum bara 10.“
Skólastjóri var Benedikt Björns-
son. Hann var gamall orðinn í okkar
augum en mun þó ekki hafa verið
nema um sextugt því hann dó á
ágætum aldri. Benedikt var merki-
legur maður fyrir margra hluta sakir.
Hann var blindur, eða því sem næst
blindur, síðustu árin. Hann kenndi
alltaf íslandssögu og gerði það afar
eftirminnilega því hann kunni sögu
þjóðarinnar í orðsins íyllstu merk-
ingu og sagði hana eins og ævintýri.
Þetta þótti svo skemmtilegt að nem-
endur fengu að sitja inni í stofunni af
fúsum og frjálsum vilja til þess að
hlýða á íslandssögukennslu Bene-
dikts Björnssonar eða Benedikts
skólastjóra eins og hann alltaf var
kallaður. Benedikt var lengi oddviti
hreppsnefndar. Ég minnist þess að
pabbi vann dálítið fyrir hann á skrif-
stofu. Þá var sjón mjög tekin að
daprast hjá honum og pabbi skrifaði
fyrir hann.“
Hefðum getað sprengt
okkur í loft upp
„Ég var unglingur á stríðsárunum og
mér kemur í hug skemmtilegt atvik
frá þeim tíma. Það var hernámsvorið
1940, mér er tamt að kalla það her-
námsvorið hvort sem öðrum finnst
það við hæfi eða ekki. Þá var ég í
vegavinnuflokki austur við Varnar-
brekkur með Jónasi keyrara, en
Varnarbrekkur eru á Reykjaheiði,
Kelduhverfismegin, nokkuð vestan
við bæinn Fjöll. Við vorum kúskar
þama, nokkrir strákar. Það var hið
fegursta veður og við vorum að aka
möl, tveir saman, með sinn hestinn
hvor og kerruna þegar okkur verður
litið upp í Varnarbrekkumar og sjá-
um hvar eitthvað kemur fram af
brúninni. Við gerðum okkur strax
grein fyrir því, að þetta mundi vera
bíll, en hann var öðruvísi í laginu en
við áttum að venjast. En svo kom
annar og síðan komu þeir hver á fæt-
ur öðrum. Við vorum eins og festir
upp á þráð, strákarnir, því við vissum
ekkert hver ósköpin þetta voru. Þeg-
ar halarófan kemur nær sjáum við að
það eru menn uppi á þessum farar-
tækjum, æði margir menn á hverju
þeirra, sitjandi á bekkjum beggja
vegna og snúa neijum saman, horfast
í augu, með byssur á milli fótanna
sem benda til himins og byssustingir
skagandi upp af öllu saman. Þetta
Heima er bezt 151