Heima er bezt - 01.04.2002, Side 48

Þetta eru dugmiklir og vel gefnir drengir, hugsar gamli
maðurinn, glaður í hjarta, og svo nauðalíkir eru þeir í út-
liti að hann má hafa sig allan við til þess að ruglast ekki á
því hver er Jensen og hver Lars. En að útlitinu slepptu
eru þeir tvíburarnir að ýmsu leyti mjög ólíkir. Hann hefur
yndi af því að ræða við þá um flest milli himins og jarðar,
þeir eru fróðleiksfúsir og fljótir að læra og spyrja oft um
ólíklegustu hluti, ef svo ber undir. Hann leggur líka
stundum spurningar fyrir þá og ekki alls fyrir löngu
spurði hann drengina hvað þeir ætluðu að verða þegar
þeir væru orðnir stórir og ekki stóð á svörum við því.
Nafni hans varð fyrri til, með allt á hreinu:
- Eg vil verða sjómaður eins og pabbi minn en ekki á
fiskibáti sem fer bara hérna út á fjörðinn eða eitthvað
pínulítið lengra. Ég ætla að verða skipstjóri á stóru skipi,
sem siglir langt, langt út á haf, svaraði hann festulega.
- En ég ætla ekki að sigla út á haf á stóru skipi eins og
Jensen bróðir minn, svaraði Lars um leið og hann fékk
orðið. - Ég ætla að verða smiður og smíða mörg og falleg
hús, eins og þú, afi.
Og þar með fékk hann smá innsýn í hugarheim þessara
hrokkinhærðu glókolla, sem veittu honum dýrmæta lífs-
fyllingu í ellinni. En þegar þessir yfirlýstu framtíðar-
draumar sjö ára drengja væru orðnir að veruleika, yrði
hann, gamli afi þeirra, vafalaust fyrir löngu lagstur til
hinstu hvíldar. Slík framvinda er lögmál lífsins.
En afi Jensen kemur nú auga á drengina, þar sem þeir
eru á leið niður götuna sem liggur framhjá bænum hans
og fara geyst. í næstu andrá hvíla litlu ferðalangarnir í
stóra, hlýja faðminum hans afa Jensen.
- Verið þið hjartanlega velkomnir, segir hann glaður í
Ingibjörg
Sigurðardóttir
bragði og þrýstir snöggum kossi á rjóða vanga. - Þið eruð
duglegir drengir.
Svo leiðir hann bræðurna sitt við hvora hönd inn í bæ-
inn.
Er inn kemur streymir á móti gestunum hátíðleg birta
frá mörgum kertaljósum og ylur frá snarkandi arineldi.
Allt er hreint og fágað, hvert sem litið er. Afi Jensen
virðist jafnvígur á húsverkin og smíði fagurra gripa. Öll
störf leika í höndum þessa gamla byggingarmeistara, það
hefur löngum verið hans aðalsmerki.
Hann aðstoðar drengina við að létta af sér ystu skjólföt-
unum, svo vísar hann þeim til sætis við borðstofuborðið,
en á því stendur stór, skrautbúin postulínsskál, barmafull
af glórauðum, ilmandi jólaeplum, sem ætluð eru gestun-
um og afi býður þeim að gjöra svo vel og snæða eplin að
vild.
Ferðalangarnir þakka fyrir og gera þessum girnilega
ávexti góð skil, en á meðan hann rennur ljúflega niður í
magann, vaknar fróðleiksþorstinn í brjósti Lars og hann
spyr í barnslegri einlægni:
- Afi, fékkst þú ekki epli á jólunum, þegar þú varst lít-
ill, eins og við Jensen bróðir minn?
188 Heima er bezt