Heima er bezt - 01.09.2004, Qupperneq 24

til Siglutjarðar að sumar-
lagi, allt þangað til veg-
urinn yfir Siglufjarðar-
skarð var opnaður til um-
ferðarárið 1947.
Tröllaskagi hefur
stundum þótt nokkuð
strangur í að aga börn
sín, en það uppeldi hefur
þó átt sinn þátt í að móta
líf þeirra sem þarna ólust
upp og síðar áttu eftir að
bera hita og þunga dags-
ins í margvíslegum störf-
um hins fulltíða fólks.
Þegar ég minnist hinna
björtu æskudaga norður í
Haganesvík, fer ekki hjá
því að samferðafólkið frá
þessum árum komi upp í
hugann, einkum það sem
oftast kom á heimili for-
eldra minna í Neðra-
Haganesi og varð mér
því minnisstæðara fyrir
vikið. Helstu „gestadag-
ar“, eins og þeir voru
kallaðir, voru venjulega
bundnir komu póstbáts-
ins að vetrarlagi eða þeg-
ar kom að útsölu á skömmtunarvöru
í Kaupfélaginu. Fólk úr báðum
hreppum sveitarinnar og reyndar víð-
ar að, flykktist að í erindum sínum á
þennan eina „kontrapunkt“ sem
Haganesvík var byggðarlaginu á
þessum árum. Iðandi mannlíf og um-
stang einkenndi þennan annars af-
skekkta stað þegar svo bar undir.
Þessa daga varð mjög gestkvæmt á
þeim fáu heimilum í Víkinni og fór
Neðra-Haganesheimilið ekki var-
hluta af því. Minnist ég þess að hafa
skrifað niður nöfn á fjórða tug gesta
þar, einn og sama daginn.
En gestakomur voru skemmtilegar,
því þarna voru nýjustu viðburðir inn-
ansveitar og utan, ræddir yfir máls-
verði eða kaffibolla og urðu oft hinar
Qörugustu umræður þar sem sitt
sýndist hverjum.
Stundum kom fyrir að fólk gisti
næturlangt, einkum þeir sem voru
lengst að komnir og ætluðu að taka
sér far með póstbátnum. Ég geng
þess ekki dulinn nú orðið, að þessi
foreldrum mínum að ber-
ast bréf og kveðjur frá
þessu ágæta fólki og
mátti þá stundum heyra á
því að það saknaði
„kaffilindarinnar“ góðu,
sem þornað hafði við
brottflutning þeirra frá
Neðra-Haganesi og víst
söknuðu foreldrar mínir
sveitunga sinna úr Fljót-
um um langa hríð. Fljót-
lega eftir komuna til Ó-
lafsljarðar var ég búinn
að kynnast fjölda jafn-
aldra minna og sestur að
í eigin herbergi, súðarka-
messi uppi á lofti í hús-
inu okkar við Aðalgötu
11. Ur herbergisgluggan-
um mínum hafði ég hið
fegursta útsýni suður yfir
Tjörnina og fram eftir
firðinum, þar sem
Hreppsendasúlur skört-
uðu á sveitarenda. Þarna
kom ég mér allvel fyrir
með dívan, bókaskáp og
upptrekktum grammó-
fóni og nokkru plötu-
safni. Móðir mín hafði beðið Grím
Grímsson, fyrrverandi skólastjóra,
að segja mér til í reikningi þennan
vetur (1951) svo ég gæti fylgt hinum
nemendum unglingaskólans eftir, því
ég hafði aðeins verið þrjá mánuði í
barnaskóla í Fljótum, þegar hér var
komið sögu.
Annars var skólalífið í Ólafsfirði
skemmtilegt og úrvals kennarar í
hverju rúmi, sem reyndu hvað þeir
gátu að troða margs konar vísdómi í
þessa ólátabelgi, sem við strákarnir
höfum sjálfsagt verið, en stúlkurnar,
skólasystur okkar, voru allar hinar
prúðustu.
Fyrsta sumarið mitt í Ólafsfirði var
ég bensíntittur hjá Bifreiðastöð Ó-
lafstjarðar. Um þetta leyti voru bílar
í Ólafsfirði innan við fimmtíu tals-
ins, en svo var allur vélbátaflotinn
sem gekk fyrir bensíni og var tals-
verð sala til hans.
Oft kom ég á bryggjuna og kynnt-
ist þar hinu hressilegasta fólki.
Trillukarlarnir vöktu mig stundum
Greinarhöfundur á hestbaki sumarið
1940. I hestinn heldur eldri systir
hans, Björg.
risna var foreldrum mínum tjárhags-
leg byrði, þó að ýmislegt kæmi á
móti frá þessu góða fólki, en almenn
fátækt var líka mikil í Fljótum á fyrri
helmingi 20. aldarinnar. Aftur á móti
voru þetta okkur í Neðra-Haganesi,
hinir skemmtilegustu dagar og seint
mun ég gleyma eftirsjánni þegar af-
greiðslu póstbátsins var lokið og að-
komufólkið fór að tygja sig til heim-
ferðar, og allt umhverfið hljóðnaði á
ný, til næsta áætlunardags póstbáts-
ins.
Að vetrarlagi man ég glögglega
hve áhrifaríkt mér þótti oft að horfa á
eftir löngum lestum sleða ækja halda
brott frá verslunarhúsunum í Víkinni
til hinna ýmsu átta, heimilanna í
sveitinni.
Eftir aö við fluttum brott úr Fljót-
um til Ólafsfjarðar haustið 1950, var
408 Heimaerbezt