Heima er bezt - 01.09.2004, Qupperneq 36

Kviðlingar
kvæðamá!

Umsjón: Auðunn Bragi Sveinsson
1
Góðir lesendur vísnaþáttarins.
Nú er sumrinu að ljúka, einhverju besta og blíðasta,
sem menn muna. Minnir á sumarið fagra, 1939. Þá sagði
Jónas Jónsson frá Hriflu í „Tímanum“, að íslensk náttúra
hefði undanfarna daga og vikur tekið fram hátíðabúning
sinn. Og víst er það satt og rétt, að landið er gott og gjöf-
ult, svo og miðin, enn sem komið er.
Undanfarið höfúm við, sem þessa eyju byggjum, heyrt
um háskaveður, sem geisa öðru hverju á Karíbahafi og
valda manntjóni og gífurlegum eignaspjöllum Við meg-
um prísa okkur sæl að vera laus við slíkt. Að vísu hafa
komið einstaka sinnum voðaveður, eins og 14. desember
1935, er fjöldi manna fórst allt í kringum landið. í því
veðri missti faðir minn þriðjung af fénaði sínum í sjóinn,
þá bóndi á Vindhæli á Skagaströnd. Þetta henti einnig
foður Jóhannesar skálds úr Kötlum, og segir hann frá því
í ljóði sínu „Karl faðir minn“, sem margir kunna eitthvað
úr. Jóhannes yrkir um það, er rætt var um að bæta föður
hans skaðann:
En þá spurði grandlaust og guðhrœtt fólk
á göfugum sveitarfundi,
hvort það vceri ekki gustuk að gefa honum œr,
fyrst hann glataði sínu pundi.
Menn brutu nú heilann um hjálprœði og náð
og hjöluðu í kærleika um þetta.
En samt urðu þeir ekki sáttir á eitt,
- það var seinlegt að finna það rétta.
Það bjargaöi pabba, að prestssonur einn,
sem prangaði á döðlum og fikjum,
og vissi, að menn geta minna en guð,
- var á móti öllum gjöfum og sníkjum.
Hann sagði að það væri hreinasta happ,
sem að höndum þess manns hefði borið,
því - ef rollurnar hefðu' ekki í hafinu lent,
þá hefðu þœr sálast um vorið.
Og guðsbörnin samþykktu að gefa ekki neitt,
og glöddust af hjarta þar inni.
- Þá var pabbi að eltast við allt það, sem hann
átti eftir af hjörðinni sinni.
Ég bið lesendur Heima er bezt að lesa ljóðið, sem Jó-
hannes úr Kötlum orti um föður sinn, gamlan og lúinn.
Það er snilldarverk.
Þá er komið að svari við bréfi stúlkunnar, sem birt var í
síðasta hefti. Pilturinn lætur þar í ljós bjartar vonir um
væntanlegt samlíf og hjónaband.
Sœl og blessuð sértu hér,
sálarmessu gyðjan.
Andinn hressist mest í mér;
mærðin blessuð kom frá þér.
Það í hljómar eyrunum
meður sóma miklum,
og í gómagöngunum,
líkt og rjómi færi þar um.
Þessi gæði vil ég fá,
öll svo mæða dvíni.
Um migflœðir tryggðin há,
svo ég ræð að segja já.
Mig hefur lengi langað til
konu mér að biðja.
420 Heima er bezt