Heima er bezt - 01.09.2004, Blaðsíða 43

sitja við gluggann minn og horfa út. Málað eina og eina
mynd kannski.
***
Ellefta nóvember fór Unnur í mæðraskoðun og Steinar
með henni, allt var í fullkomnu lagi og hún var sett í són-
arskoðun, fóstrið mælt og skoðað frá öllum sjónarhorn-
um. Unnur sagði ljósmóðurinni frá því hvernig henni
hefði liðið og ljósmóðirin sagði henni að því miður þá
væri þetta fullkomlega eðlilegt ástand hjá sumum konum,
svo rjátlaðist þetta af þeim á þriðja til fjórða mánuði og
þær yrðu yfirleitt stálhraustar aftur og gætu notið þess
sem eftir væri meðgöngunnar. Hún gaf henni annan tíma
eftir mánuð.
Þau Steinar fóru að skoða þrjú einbýlishús, sem komu
til greina sem framtíðarhúsnæði. Eitt var í Glerárhverf-
inu, rétt hjá galleríinu hennar Perlu, stórt og mikið hús,
sem Unni leist best á af þessum þremur.
„Eg veit ekki“, sagði hún þegar þau keyrðu til baka,
„þurfum við að ákveða okkur strax?“
„Nei, nei, alls ekki“, sagði Steinar. „En það væri gaman
ef við gætum ákveðið okkur fyrir áramótin“.
„Steinar“, sagði hún og andvarpaði. „Eg veit ekki
hvernig mér líst á þetta allt, það er eins og ég vantreysti
sjálfri mér í þetta allt saman, kærasti, barn, hús og allt
næstum því í einu. Heldurðu að það sé hægt að búa með
mér?“
Hann hló.
„Já, ég held að það geti verið möguleiki fyrir svona
harðjaxl eins og mig. Elsku besta vina, ég hlakka svo til
þess að búa með þér, en þú mátt ekki ímynda þér að þú
missir allt þitt frelsi við það að eignast mann og barn og
hús. Eg er ekki þannig maður, ég vil sjá þig dafna og
vinna við það sem þér finnst gaman og ég vil líka fá að
hugsa um barnið okkar. Ég hef aldrei viljað vera svona
karl sem missir af öllum skemmtilegustu árunum í lífi
barnsins og hefur svo bara áhuga á krökkunum sínum
þegar þau eru orðin stór og hægt að láta þau gera eitt-
hvað. Unnur, þú, sem ert svo yndisleg, hvernig geturðu
efast svona um sjálfa þig? Þú veist að það vilja allir vera
nálægt þér og þú gefúr okkur hinum svo mikinn styrk,
bara með því að vera sú sem þú ert. Róleg og alltaf þú
sjálfk
Þau töluðu ekki meira saman á leiðinni. Unnur hugsaði
um Atla á Vegamótum, hann var með þeim fáu í sveitinni
sem Erla hafði ekkert talað um við hana. Hún ákvað að
spyrja hana eftir Atla um kvöldið. Hvers vegna vissi hún
ekki. Hún sá að Steinar var líka mjög hugsi.
Um kvöldið þegar hún spurði Erlu eftir Atla, horfði
Erla rannsakandi á hana.
„Ég veit ósköp lítið um hann, og held að hann hitti ekki
marga nema þegar hann er að stússast á öllum þessum
fundum sem hann sækir. Það er sjálfsagt helsti félags-
skapurinn hans. Ég skil ekki alveg af hverju þú hugsar
eitthvað um hann, ég get aldrei fyrirgefið honum hvernig
hann hagaði sér gagnvart þér og Heiðrúnu“.
„Kannski var það ekki að öllu leyti slæmt“, sagði Unn-
ur annars hugar. „Við erum þá báðar hættar að hugsa um
hann sem mannsefni“.
„Gerðuð þið það nokkurn tímann hvort eð var?“ spurði
Erla.
Um nóttina dreymdi Unni að Atli væri að elta hana og
króa af í einhverri botngötu, og vaknaði með hljóðum.
Steinar heimtaði að fá að vita hvað gengi á og hún byrj-
aði að segja frá og gat svo ekki hætt. Loksins brast stíflan
og hún talaði og talaði og grét og sagði honum allt í smá-
atriðum. Allt sem gerðist þegar hann var fyrir austan og
hún á Vegamótum og svo þegar hún var flutt til Erlu.
***
Erla hafði verið fljót að ráða Steinar í vinnu, þar sem
hann byrjaði ekki að vinna á Akureyri fyrr en eftir ára-
mót. Það þurfti að endurnýja mikið af grindunum í fjár-
húsunum hjá henni og suma garðana líka. Og það var
segin saga, að þar sem Steinar var, þar var fjörið. Erla
smíðaði heilmikið með honum og svo var Víglundur með
þeim marga dagparta. Þetta var 500 kinda fjárhús með
stórri hlöðu, sem nýttist ekki mikið, þar sem allt heyið
hennar Erlu var sett í heyrúllur. Hugmyndin hjá Erlu var
að taka helming hlöðunnar undir kindapláss líka. Það var
enn svo hlýtt í veðri að mögulegt var að steypa fjárhús-
kjallara, þannig að fyrst hún var komin með mannskap,
dreif hún sig í því að fá gröfumann og koma verkinu af
stað, og þau Steinar voru harðákveðin í því að ljúka
þessu öllu fyrir miðjan desember. Þá ætlaði Erla að fara
að taka féð inn og koma hrútunum í kindurnar, núna
fengu þær bara að éta úti úr gjafagrindum, ilmandi græn-
gresið úr rúllunum.
Erla var mjög hrifin af þessari heyskaparaðferð og
sagði það mikinn mun hvað heyið verkaðist vel svona í
rúllurnar, þær væru alltaf að éta nýtt, kraftmikið fóður,
engan rudda inn á milli.
„Þær verða örugglega allar tví- og þrílembdar hjá mér
næsta vor!“ sagði hún.
Unnur var byrjuð að mála aftur, eina og eina mynd.
Henni leið öðruvísi en áður en hún varð óírísk og málaði
allt öðruvísi líka. Hún var alltaf eins og í hálfgerðri
leiðslu og málaði eingöngu í hlýjum, mjúkum litum.
Þetta er allt meira og minna bleikt hjá mér, hugsaði hún
einn daginn þegar hún hafði málað ljósbleika vöggu und-
ir dökkbleikum himni og alla vega lit tré, geislablóm og
runna í kring. Kannski veit það á stelpu, kannski er það
bara ég sem er orðin svona skelfilega væmin í skapinu.
Sumar myndirnar fór hún með til Perlu og fann alltaf svo
vel þegar hún kom í búðina, hvað henni fannst gott að
vinna þar innan um alla þessa liti og dót, og hvað hún var
glöð yfir því að myndirnar hennar seldust nánast jafnóð-
um og hún málaði þær. Stundum spurði fólk hana hvort
hún gæti málað eitthvað ákveðið, uppáhaldsfjall eða dal,
fólk eða umhverfi, en það vildi hún ekki og neitaði alltaf.
Heima er bezt 427