Heima er bezt - 01.07.2006, Blaðsíða 15

Bœrinn á Raitðabergi, endurbyggðnr, þar sem Arni dvaldi árin 1930-31.
og kom að því að Katrín sagði mömmu að hún byggi með
systur sinni og þær hefðu haft liðléttinga til að hjálpa sér
á sumrin.
Eg blandaði mér inn í samtal þeirra og spurði hvort ég ætti
þá ekki að koma til þeirra næsta sumar og ef til vill lengur,
ef okkur semdist. Undir þetta var ekki strax tekið, en ég fór
að hugsa að gaman væri og jafnvel gagn, að því að komast í
sveit. Ég hafði haft snert af beinkröm og ekki stækkað neitt
í tæplega 2 ár. Gæti nú ef til vill fengið þroska í sveitinni,
eins og svo margir aðrir strákar á Eskifírði.
Ekki var talað um þetta meira, en Katrín var hjá okkur í
3-4 daga og fór þá heim.
Skömmu fyrir jól kemur svo bréf frá Katrínu til mömmu,
þar sem hún lýsir áhuga fyrir því að taka mig í sveitina í
vor, eins og það stóð í bréfínu. Ég ákvað, með samþykki
mömmu, að taka þessu boði og svaraði bréfinu jákvætt.
Þetta varð svo upphafíð að ég tel, lífsgæfu minni, því þama
var ég hjá þeim systrum árin 1930 og 1931.
Ég hafði um haustið verið búinn að ákveða að reyna að
komast á vertíð í Homafírði, til að reyna á þrek og þor og
vita hvort ég fengi ekki við það afl til að komast áfram í
lífínu. Ég hafði fengið frænda minn, sem varbæði skipstjóri
og útgerðarmaður, til að taka mig til pmfu, sem liðlétting,
og var það alveg sjálfsagt. Seinni hluta janúar árið 1930,
lagði ég af stað til Hornaijarðar.
Ég var bæði búinn að hlakka til og kvíða fyrir þessari ferð.
Lagt var upp að kvöldi dags í blíðviðri. Við höfðum í vikunni
áður verið önnum kafnir við að búa okkur undir vertíðina,
bæði setja upp línur og taka til vistir, sem áttu að duga fyrir
mannskapinn fyrstu dagana. Vinir og vandamenn höfðu fylgt
okkur niður á bólverk eða bryggju, til að kveðja og óska
okkur blessunar og biðja þess að við hittumst að vori.
Það var gert ráð fyrir að ná Hornafjarðarósi i morgunsárið.
Báturinn sem ég sigldi með var tólf
tonna, lúkar fremst, þar sem eldavél
var og ijórar kojur sitt hvom megin
og svo setubekkur og borð á miðju
gólfi, þar sem hægt var að borða við.
Gátu 4 menn komist þar að í einu.
Þetta var notast við þá, en þætti ekki
boðlegt nú.
En ferðin gekk vel og við komumst
í ósinn á tilsettum tíma. Verbúðin, sem
við fengum, var í minnsta lagi, bæði
beitingaskúr og svefn- og matarskáli
ekki upp á marga fiska, en viðunandi
og látið nægja. Upphaflega hafði
Þórhallur Daníelsson byggt þessar
verbúðir, en hann hafði mikil umsvif
á Homafírði í upphafí byggðar
þar. Þórhallur var bjartsýnn með
afbrigðum og framkvæmdarmaður
og alltaf talinn landnámsmaður þar
eða faðir byggðarlagsins.
Það var ekki róið nema í sérstakri
átt og þokkalegu veðurútliti. Urðu því stundum nokkrir
landlegudagar. Ég man að þessi vertíð þótti með þeim betri
hvað veðurfar áhrærði, og aflaðist þokkalega. Aflinn allur
verkaður í salt.
Ég kynntist fjölda manns á þessari vertíð. Ibúar á Höfn
voru ekki margir en mjög góðir í kynningu. Kaupfélagið
stóð þá í miklum blóma undir stjóm Jóns Ivarssonar, sem
réði þar ríkjum, traustur maður og framkvæmdasamur. Hafði
Jón tekið við kaupfélaginu í mikilli lægð, en komið því á
laggimar, sem þótti þrekvirki í þá daga.
Þegar vertíðinni var lokið í þetta skipti og félagar mínir
og báturinn farinn austur og ég einn í verbúðinni, minnst
ég þess hve þögnin eftir allt var mikil.
Það var ekki auðhlaupið að því að komast að Rauðabergi
á þessum ámm. Homaljarðarfljót óbrúuð og hestfær eins
og talið var. Ég varð því að bíða og vona að ég yrði sóttur.
Ég var í verbúðinni í tvo daga. Þá var mér sendur mjög
reisulegur hestur, með bónda af Mýmnum, og þessi maður,
sem kom með hann, átti eftir að verða mikill vinur minn
seinna. Homaljarðarvötnin vom nokkuð löng yfírferðar
og vomm við lengi á leiðinni, gátum spjallað saman og
hann sagði mér margt af íbúum Mýranna, sem kom mér
að gagni síðar.
Það var komið undir kvöld þegar okkur bar að garði hjá þeim
systrum. Og vel var tekið á móti þegar ég kom í hlaðið.
Ég var með nokkra harðsperm eftir ferðina, enda ekki
vanur að ferðast á hestum um dagana.
Mér leist strax vel á mig þama, enda staðurinn fallegur
og fjallið fyrir ofan tignarlegt
Þá var ég nú kominn til fyrirheitna landsins og leist bara
vel á. Hafði hægt um mig fyrst og þær systur vildu að ég
Heimaerbezt 303