Heima er bezt - 01.07.2006, Page 17

F.v.: Sigurbergur í Svínafelli, Þóra, Páll, Pálína, Daníel, Sigurbergur Pálsson,
Viðar Rós., Sigríður Sigurbergs, Bára Sigurbergs, og Pálína Sigurbergsdóttir.
timburhús með risi og eldhúsi
á neðri hæðinni. Svefnherbergi
var uppi í risinu, inni af eldhúsi
var svo geymsla, þar sem voru
geymd matvæli og einnig
stórar tunnur eða keröld, þar
sem súrmaturinn frá haustinu
var geymdur. Það var farið
í kaupstaðinn tvisvar á ári,
bæði á vorin, þegar farið var
með ullina og síðan haustin,
þegar sláturtíðin stóð yfir.
Þá komu hestamir í góðar
þarfir.
Katrín Erlendsdóttir á
Rauðabergi.
Ég var svo heppinn að fá að
fara með í kaupstaðinn með
ullina, í hópi Mýramanna.
Lagt var snemma af stað og sá sem fór fyrir hópnum lagði
ríkt á við fólkið að fara vel eftir stikunum, og eins að hafa
bil á milli hestanna, svo ekki gusaðist á ullarpokana. Þá
gæti ullin blotnað og yrði óhæf til innlags.
Ég tók vel eftir öllu og hagaði mér eins skynsamlega í þessu
og hægt var. Hestarnir ösluðu fljótin og stefnt var á Skógey,
sem var þar miðsvæðis, áð þar og nestið tekið upp.
Seinni lota ferðarinnar gekk vel yfir fljótin og komumst
við í kaupstaðinn nokkru cftir hádegið. Strax var farið að
vigta og skoða ullina í pakkhúsinu og gekk það vel því
móttökumenn voru æfðir í að vega og meta. Síðan var farið
að taka út vaminginn fyrir
sumarið og til haustsins. Þær systur höfðu skrifað niður á
blað það sem ég átti að útrétta í ferðinni. Það var allskyns
Páll Bergsson,
Rauðabergi.
bóndi á
vara, bæði matarkyns og svo
ýmislegur vamingur, m.a.
lampaglös, sem nauðsynleg
vom á stóra lampann, sem var
í baðstofunni, og annan, sem
var niðri í eldhúsinu. Þetta voru
olíulampar og auðvitað var ég
með olíubrúsa, voldugan og
úr ryðfríu efni, eins og Stína
kallaði það.
Þegar lokið var úttektinni úr
kaupfélaginu var tekið til við
að koma vamingnum í poka,
vigta hann og koma honum svo
fyrir að ekki hallaðist á hestinum
og eins að ekkert skemmdist á
leiðinni. Ég var undrandi yfir
hve vel þetta var framkvæmt og
öllu fyrirkomið, af starfsmanni
sem sá um það. Ég man að hann
lét okkur fá steina til að setja
í farangurinn ef hallaðist á
hestinum og kom það sér vel fyrir
okkur í þessari ferð.
Veðrið var gott, logn og sólskin
alla ferðina. Þama var hópur
fólks á ferðinni, bæði konur
og karlar, sem hjálpuðust að og
var ég einna yngstur í hópnum.
Þær systur höfðu beðið nágranna
sína um að fylgjast með mér
og hjálpa ef þess þyrfti með,
og var ég þakklátur og ömggari
fyrir vikið.
Ekki man ég eftir neinu
sérstöku í ferðinni. Við komum
heim um 10 leytið um kvöldið
og var ég ánægður með hve
allt gekk vel og þær systur
ekki síður.
Nú var farið að huga að heyönnum. Eftir að taðið hafði
verið þurrkað var gengið frá því í kofanum sem hafði það
hlutverk að geyma eldiviðinn. Það tók heilan dag eða meira,
að ganga frá því.
Þá var komið að því að undirbúa heyskapinn. Þær systur
áttu prýðilega ljái, sem þær dengdu, sem kallað var, og ágæt
orf, og hrífur, sem dugðu vel yfír sumarið. Ég fékk að æfa
mig með amboðin, því ekki kunni ég að slá. Það var byrjað
að slá túnið, og var ég hissa á hve duglegar þær systur vom
að slá. Það var aðallega Stína sem sló, en við Kata rökuðum.
Hún kunni líka vel að halda á orfí. Þá rakaði ég einn eða
slétti úr heyinu, eins og það var kallað.
Þurrkur var oftast mikill og því hægt að þurrka heyið
fljótt og koma því í hlöður. Túnið var ekki stórt og kom sér
Heimaerbezt 305