Heima er bezt - 01.07.2006, Side 23

notað sem búningsherbergi og úr því
var síðan gengið inn í íþróttasalinn.
A þessum tíma var einnig inngangur
í íþróttasalinn úr anddyrinu beint á móti
útidyrum hússins. Þessi inngangur var
ekki fyrir hendi þegar húsið var byggt
en hann var gerður síðar. Þegar komið
var inn um þcssar dyr var fyrst fyrir lítill
dyrapallur og síðan nokkur þrep niður
í sjálfan íþróttasalinn. Tvö salerni lágu
að anddyrinu og þar var einnig að finna
litla kompu með vaski og niðurfalli,
sem var notað við hreingerningar. Loks
var brattur hringstigi úr anddyrinu í
suðvesturhorni þess, sem lá upp á aðra
og þriðju hæð hússins en það vom þrjár
hæðir í húsinu að vestanverðu en einungis
tvær í meginhluta hússins í austurhluta
þess, þar sem leikfimisalurinn var. Yfir
leikfimisalnum á efstu hæð íþróttahússins
vora undir súð, heimavistarherbergi
pilta.
Stuttu eftir að kennsla mín hófst í
janúar 1976, varð ég þess var að gengið
var inn í íþróttahúsið meðan á kennslu
stóð. Sólskin var úti og því lá lítill
Ijósgeisli inn um skráargat inngangsins
úr anddyrinu á skörinni að austan. Þessi
inngangur var yfirleitt læstur nema þegar
stærri samkomur og bíósýningar voru
í húsinu. Sá ég að eitthvað skyggði
skráargatið og geislann. Varð ég strax
forvitinn að vita hvað þetta væri, en
lét sem ekkert væri og hélt ótrauður
áfram kennslu minni. Lét ég nemendur
gera áhorfsvænar æfíngar, sem tóku
alla athygli þeirra. Eftir dágóða stund
þegar geislinn birtist aftur í skráargatinu,
bjartur og skær, snaraðist ég að gatinu og
kíkti út. Sá ég þá á hæla skólastjórans.
Nemendum hefur eflaust fundist aðfarir
mínar skringilegar en ég reyndi að láta á
litlu bera. Mun skólastjórinn hafa verið
að sinna eftirlitsskyldu sinni en ekki
viljað trufla kennsluna og því valið
þessa óhefðbundnu en árangursríku
eftirlitsaðferð. Ekki varð ég var við
skólastjórann í kennslu minni eftir
þetta en hann bar alla tíð fullt traust
til mín sem kennara og var það traust
gagnkvæmt.
Dag nokkurn þegar ég mætti til
kennslu í leikfími biðu mín þrjár
ungar stúlkur, sem klætt höfðu sig í
úr tíma. Við þessu höfðu stúlkumar alls
ekki búist og er mér atburðurinn svo
vel minnisstæður vegna þess hversu
undrandi þær urðu við viðbrögðum
mínum og einnig vegna þess að þetta
var í fyrsta skipti og sennilega eina, sem
ég hef rekið nemanda úr tíma. Engin
eftirmál urðu og reyndu hvorki þessir
nemendur né aðrir að storka mér upp
frá því í kennslustundum.
Annar atburður er mér vel
minnisstæður. Venja var að fara í
gönguferð með nemendum upp á
Hvítafell í leikfímistímum á vorin þegar
vel viðraði. Vorið 1976 fór ég þannig
með alla stúlknabekki skólans í göngu
upp á Hvítafell. Umræddan dag vora
það stúlkur í ljórða bekk skólans sem
þrömmuðu með mér í halarófu. Veður var
allgott, sól en dálítill vindur sem smaug
yfír hjamið og kældi okkur á göngunni.
Yfírleitt tók gangan alllangan tíma og
fengu nemendur fri úr tímum í samræmi
við lengd göngunnar. Stundaskráin var
þannig að tiltölulega auðvelt var að
taka tvo samliggjandi leikfimistíma
í hana og ef svo verkaðist, sundtíma
einnig, sem var á dagskrá í framhaldi af
leikfiminni. Ekki man ég nákvæmlega
hversu lengi gengið var þennan dag
en sumar stúlkumar voru þreklitlar
vegna æfingaleysis og jafnvel reykinga.
Kvörtuðu þær sáran yfír þessari þolraun,
sem þær töldu sér um megn. Ein þeirra
var þekkt fyrir að vanda ekki orð sín
og láta allt vaða þegar hentaði. Þegar
heim var komið eftir gönguna vatt hún
sér að mér og hrópaði:
„Þú ert nú meira þrælmennið, nú ertu
búinn að láta mig ganga í þessum ískulda
í fleiri klukkutíma, svo að píkan á mér
er alveg gegnfrosin“.
„Jæja“, varð mér að orði, „ekki er
það nú gott. Þú ættir að athuga hvort
einhver vill ekki blása svolitlu lífí í
hana fyrir þig“.
Stúlkan gapti af undrun yfír þessu
svari, sem hún augljóslega bjóst
ekki við og hafði ekki fleiri orð um
Hvítafellsferðina eftir það. Ég var
satt að segja hálf undrandi á sjálfum
mér að missa þetta út úr mér, þar
sem ég var jú í kennarahlutverkinu,
en eiginlega svaraði ég bara í sömu
mynt eða á sömu bylgjulengd, eins og
mætti kalla það. Stúlkunni mislíkaði
Hermann 19 ára.
Halldór
Valdemarsson.
vetrarbúninga og hugðust taka þannig
klæddarþátt í leikfimisæfingum dagsins.
Vora þær allar í lopapeysum með húfur
á höfði, ullarsokka og ullarvettlinga,
þykka trefla og vetrarbuxur. Af
einkum hreinlætisástæðum, giltu þær
almennu reglur að nemendur kæmu til
kennslustunda í sundi og leikfimi í þar
til ætluðum búningi, þ.e. leikfimisfötum
eða sundbol. Nú voru góð ráð dýr.
Augljóst var að stúlkurnar þrjár vildu
storka mér með því að koma á óvart með
klæðnaði sínum og verða aðhlátursefni
skólafélaga sinna. Ég ákvað að taka
þessu með stökustu ró og hældi þeim
fyrir hugkvæmni í fatavali en lét þess
jafnframt getið að búningurinn væri afar
óhentugur til íþróttaiðkunar innanhúss.
Bað ég þær að fara í hentugri fatnað
en þær neituðu því, mér til mikillar
undrunar. Ekki gat ég látið vera við
svo búið og rak þær því umsvifalaust
Heima er bezt 311