Heima er bezt - 01.07.2006, Blaðsíða 29

Hvaðan ertu?
Ég ólst upp í Keflavík, faðir minn Gunnar, var sjómaður
en móðir mín, Emelía Ásgeirsdóttir, var heima hjá okkur
krökkunum. Ég var elstur og á tvær yngri systur, Karólínu
og Ingibjörgu. Móðir mín lést af slysförum þegar ég var
innan við tvítugt. Það var óskaplega sárt að missa hana. Ég
elska foreldra mína og ber mikla virðingu fyrir þeim. Þau
kenndu mér allt. Eftir lát mömmu tók ég að mér heimilið
og flutti í húsið með eiginkonu mína og son okkar.
Þegar ég var 11 ára byrjaði móðir mín að nota áfengi og
að læknisráði tók hún inn valíum. Valíum og áfengi fer ekki
vel saman og það upphófst mjög erfíður tími fyrir okkur
öll. Ég horfði á hana deyja á nokkrum árum án þess að
geta nokkuð gert til þess að bjarga henni.
Síðan fór ég sjálfur að nota áfengi þegar ég
var 13 ára gamall. Þegar ég neytti áfengis
vakti það enga ánægju eða gleði og ég varð
bæði þungur og dökkur af áhrifum þessa
vímugjafa. I kjölfarið fór ég að finna fyrir
mikilli andlegri vanlíðan og var óskaplega
stressaður. Átján ára gamall tók ég þá ákvörðun
að hætta að drekka. Ég ásetti mér að hafa
ekki áfengi um hönd fyrr en ég væri orðinn
nógu þroskaður svo að ég gæti unnið úr því.
Ég hætti í sjö ár.
Þegar móðir mín lést var ég mjög stressaður
og hafnaði henni mjög sterkt á þessum tíma.
Hún var búin að vinna að dauða sínum með
áfengisnotkun og valíum. Ég var þá nýlega
búinn að eignast barn sjálfur og í raun og
veru leit ég niður á hana fyrir það hvað hún
var búin að gera sér og okkur og sínu umhverfi. Þegar ég
var 21 árs lá við að ég fengi taugaáfall af stressi. Ég velti
því fyrir mér hvað væri í gangi, ég varla svaf á nóttunni
og mér leið virkilega illa. Ég fór til læknis sem rannsakaði
mig en ekkert líkamlegt fannst. Læknirinn sagði að það
gæti verið einhver órói í hjartanu, hann sagði að sig grunaði
að ég ætti að leita til sálfræðings eða einhvers sem gæti
hjálpað mér með viðtölum að vinna úr orsökum þess sem
væri rótin að allri þessari vanlíðan. Það nægði mér og ég
fékk staðfestingu á því sem ég vissi og einsetti mér að
ná tökum á tilvist minni. í þeirri naflaskoðun komst ég
að þeirri niðurstöðu að ég væri hræddastur af öllu við að
verða eins og foreldrar mínir. Faðir minn drakk þegar hann
kom af sjónum, hann drekkur ekki í dag. Hann er einn af
mínum meisturum, sem kenndi mér mikið af málsháttum
og stráði á mig gullkornum, sem hafa kennt mér margt og
vísað mér veginn. Faðir minn, Gunnar Guðnason, er mjög
mætur maður í sínu samfélagi, hann er t.d. framarlega í AA
samtökunum. Ég virði föður minn mjög mikils.
Foreldrar mínir eru yndislegar manneskjur en framkoma
þeirra og hegðun var tvístruð og þau voru á sama flótta eins
og svo margir aðrir. Á þessum tíma höfðu þau enga hugmynd
um hver þau voru, eða hvert ferðalag þeirra stefndi, eða
hvað þau voru að flýja.
Ingibjörg Gunnarsdóttir systir
Guðna.
Foreldrar Guðna, Gunnar og Emelía
ásamt tveimur börnum sínum, Guðna og
Karólínu.
Ég virði foreldra mína og elska þau og
þegar ég er spurður að því hver sé minn
meistari, segi ég alltaf að það sé móðir mín,
en faðir minn er það vissulega líka. Móðir
min fórnaði svo miklu til að ég gæti sjálfur
sýnt fordæmi og hvatt aðra. Hún var mjög
trúuð kona.
Þegar ég spyr Guðna að því af hverju hann
tali um móður sína eins og hún sé ekki látin,
segir hann að orka hennar og vitund sé hjá
sér. Hann er í sterkum tengslum við móður
sína þótt hann sjái hana ekki eins og þeir
sem eru skyggnir. Guðni hefur innsýnisnæmi
og sér hvemig fólki líður í kringum hann.
Það vefst oft fyrir fólki hvað skyggni er. Þeir sem eru
taldir vera skyggnir, sjá það sem aðrir sjá ekki. Þegar maður
er fullkomlega til staðar, sér maður og heyrir allt annað en
aðrir. Er í raun og veru í öðmm tengslum við umhverfið
og þar af leiðandi margfalt næmari. Guðni kemst í tengsl
við tré og blóm, ekki hvað þau segja heldur upplifir hann
orkuna. Hann segir að náttúran í kringum okkur sindri.
Þegar hann er að aka á milli staða í Bandaríkjunum, þar
sem hann vinnur, t.d. Beverly Hills og Hollywood, en þar er
afskaplega mikil náttúrufegurð, þá leyfír hann sér að hugsa
ekki um hið daglega amstur og er þá næmari á fegurðina
og orkuna.
Maður upplifir líka harðneskjuna og ofsann í þessu umhverfi
eins og hér heima. Það er spumingin hvernig maður upplifír
það, hvort upplifunin er mikið afl, eða hvort maður er illa
á sig kominn og tekur það inn á sig og fer að vorkenna sér.
Ef það er erfitt að vinna úr orkunni vekur það vanlíðan. Ef
maður dæmir fólk er erfiðara að vinna úr orkunni, ef maður
getur verið í orkunni án dóms eða höfnunar þá er hægt að
lifa í henni um tíma. Það er ekki hægt að taka frá manni
orku og það er ekki hægt að gefa orku. Maður getur orðið
fyrir áhrifum ef maður er þiggjandi. Það er hægt að loka sér,
Heima er bezt 317