Heima er bezt - 01.07.2006, Blaðsíða 45

Svanhvít frá Fjalli gengur niður í bæ. Ferð hennar er heitið
í heimsókn til Aslaugar frá Hvammi. Svanhvít er ókunnug í
Reykjavík, þó hún hafi nú dvalið þar næstum því vetrarlangt.
Hún hefír sjaldan farið frá sjúkrahúsinu síðan hún kom
þangað, og fáum kynnzt utan þess. Hún kemst þó á rétta götu
og gengur að húsinu, þar sem Aslaug á heima. Svanhvít veit
að Lauga býr í kjallara hússins, og drepur þar á dyr. Hurðin
opnast brátt og Lauga stendur í dyrunum. Hún lítur í fáti á
gestinn og hopar aftur á bak, en Svanhvít segir alúðlega: „Sæl
og blessuð, Aslaug mín“.
„Nei, Svanhvít! Komdu sæl“. Lauga hefír náð fullu jafnvægi
og tekur á móti hlýjum kossi Svanhvítar, eins og á meðan
þær dvöldu heima í sveitinni. „Gjörðu svo vel og komdu
inn, Svanhvít“.
„Ég þakka þér fyrir“.
Svanhvít fylgist með Laugu inn í lítið herbergi. Lauga býður
henni sæti og Svanhvít sezt á stól við borðið. Lauga þrífur
vindlingapakka, sem liggur á borðinu og ætlar að fá sér að
reykja meðan hún ræðir við gestinn, en pakkinn er tómur og
Lauga fleygir honum frá sér aftur.
„Ég bið þig að afsaka, Svanhvít, ég verð að hlaupa út og kaupa
mér vindlinga, þú bíður á meðan, ég skal verða fljót“.
„Já, ég bíð, hafðu bara þína hentisemi“.
Lauga klæðir sig í kápu og hleypur út. Svanhvít situr nú ein
og virðir fyrir sér vistarvem vinstúlku sinnar. Henni kemur hún
heldur ömurlega fyrir sjónir, þar er allt í hinni mestu vanhirðu,
föt Áslaugar liggja hér og þar, auðsjáanlega óhrein, margir
öskubakkar standa á borðinu, fullir af hálfreyktum vindlingum
og ösku, og á hinum fáu húsmunum, sem í herberginu standa,
er þykkt lag af ryki. Svanhvít hristir höfuðið dapurlega. Þetta
er ólíkt hreinlega heimilinu í Hvammi. En svo er henni litið
undir borðið, og þar er hálf fullt af tómum flöskum undan
gosdrykkjum. En hvað er þetta! Flaska undan áfengi. Að vísu
er hún alveg tóm, en hví er hún hér inni? Varla er Áslaug að
safna tómum flöskum sér til þarfa. Svanhvíti er orðið svo
undarlega órótt, og henni finnst þetta litla, óvistlega herbergi
hljóti að búa yfír einhverju hræðilegu leyndarmáli. En hún
hefír ekki tóm til þess að hugleiða það frekar að sinni, því
Áslaug er komin aftur og kastar vindlingapakka á borðið.
„Jæja, Svanhvít, hvað er í fréttum?" segir Lauga um leið
og hún sezt og kveikir sér í vindlingi.
„Það er allt gott að frétta hjá mér“.
„Fyrirgefðu, má ég ekki bjóða þér að reykja,“ segir Lauga
og réttir vindlingapakkann til Svanhvítar.
„Nei, þakka þér fyrir“.
„Ekki enn búin að læra það í höfuðborginni?“ Lauga glottir
kæruleysislega.
„Nei, og læri það vonandi aldrei. En hvemig hefir þú það,
Áslaug mín?“
„Ég hef það stórfínt, vinn á veitingahúsi og leigi mér þetta
herbergi. Þú fýrirgefur, það er allt í drasli hjá mér, ég vinn
á daginn og svo er manni boðið út á hverju kvöldi, og þá er
lítill tími til að hreinsa í kringum sig“.
„Já, það er nú trúlegt“.
„Þú ert farin að læra hjúkrun. Fellur þér það ekki vel?“
„Jú, það starf fellur mér vel“.
„Þú ferð líklega ekki oft út að skemmta þér?“
„Nei, ég fínn fullkomna gleði í starfí mínu“.
„Þú ert nú líka alltaf svo stillt og siðprúð, Svanhvít mín“, segir
Lauga og brosir í kaldri glettni, en Svanhvít lætur sem hún sjái
það ekki og segir jafn alúðleg og áður: „Við skulum nú alveg
sleppa því, en hefír þú nokkuð frétt að heiman nýlega?“
„Nei, ekkert um lengri tíma. Mamma á hjá mér tvö bréf,
en ég hefí engan tíma til að sitja við skriftir. Hefír þú frétt
nokkuð merkilegt þama norðan úr sveitinni?“
„Ekki nema að öllum líður vel, ég er nýbúin að fá bréf
frá pabba“.
„Það er ágætt, en hvað segir þú, er ekki voða erfítt að vinna
á þessu sjúkrahúsi?"
„Nei, síður en svo. En vel á minnst, ég er með kveðju til
þín frá einum sjúklingi mínum“.
„Nú, og hvað heitir hann?“
„Ari Viðar. Hann bað mig að bera þér kveðju sína“.
„Er hann nú kominn á sjúkrahús. Hvað er að honum?“
„Hann varð fyrir því slysi að detta við vinnu sína og
fótbrotna“.
„Strákgreyið. Svo hann býður mér þá hvorki heim til sín
eða í leikhúsið á næstunni“.
„Ekki alveg á næstunni, en fótbrotið grær fljótt og hann
fer bráðum heim af sjúkrahúsinu“.
„Jæja, en sannast að segja hélt ég að hann væri móðgaður við
mig. Hann bauð mér út héma einu sinni í vetur, en ég hafnaði
hans góða boði og síðan hefir hann ekki látið sjá sig“.
„Hann er áreiðanlega ekki móðgaður við þig, Áslaug. Þetta
er mjög geðugur piltur“.
„Ertu kannske orðin hrifín af honum, Svanhvít?“
Lauga hlær glettnislega.
Að vissu leyti, en ekki á þann hátt sem ég geri ráð fyrir
að þú meinir“.
„Jæja, hann er víst ágætur strákur, greyið, ég bið að heilsa
honum“, segir Lauga kæruleysislega og rís á fætur.
„Hvað má ég annars bjóða þér, Svanhvít?“
„Þakka þér fyrir, ég þarf einskis með“.
Lauga krýpur niður og lítur undir borðið. „Æ, þær em þá
allar tómar. Það var smá „partí“ héma hjá mér í gærkvöldi,
og við höfum lokið öllum gosdrykkjunum. Ég hleyp út og
kaupi eitthvað handa okkur að drekka“.
„Nei, góða Áslaug mín, ekki handa mér, ég ætla að ræða
við þig smá stund enn og svo fer ég aftur“.
En samræðum þeirra tveggja er lokið að þessu sinni.
Dyrabjöllunni er hringt í ákafa, og Lauga þýtur til dyra.
Svanhvít heyrir háværar raddir fyrir utan, og svo kemur
Lauga aftur inn í herbergið ásamt tveimur ungum mönnum
og einni stúlku.
„Þetta er vinstúlka mín að heiman“, segir Áslaug og lítur
til Svanhvítar. Gestimir bjóða Svanhvíti gott kvöld og taka
sér sæti. Svo snýr annar pilturinn sér að Laugu og segir:
„Hvað er þetta, þú ert ekkert farin að laga þig til, og bíllinn
bíður úti eftir okkur“.
„Það er nægur tími ennþá“.
„Já, en ég þarf að bregða mér niður í bæ og ná mér í
flösku“.
Heimaerbezt 333