Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 01.04.1940, Síða 12

10
BLYSIÐ
G. Gunnlaugsson:
Þegar ég fór til Reykjavíkur.
(Úr dagbók sveitapilts.)
Ég er fjósamaður, og hvernig
æm ég þvæ sál og líkama, þá
ber ég það með mér, að ég er
sveiíamaður í húð og hár. 0g
ég er hreykmn af því. Tveggja
vetra visrt í ónefndum héraðs-
s)kó!a hefir ekki getað afvatnað
rnína ómegnuðu sveitamamrssál.
En hættum nú þessu rausi.
Ég leit Reykjavík í fyrsta sinni
eitt fagurt sunnudagskvöld í
marz. Mér fannst ég vera kom-
inn í anuan heim eða kannske
á heimsenda. Það var skrýtið, að
ég, sem alLa tíð hafði lapið sól-
skinið hjá mínum andlegu og
veraldlegu fjósdyrum, skyldi vera
kominn til Reykjavíkur, — og
sprikklandi af lífi í tilbót. —
Ég vappaði að heiðarlegum og
góðum sveitasið upp í bæinn,
og roér var ýtt til og frá. Fólk-
ið ta'a'ði mál, siem ég skildi litiu
bet'ur en hebresiku. Það var horft
á mig og hlegið. Ég man, að
eim bliómarósiin gaf mér horn-
auga og sagði síðan: „Ja minn
araimialla, hvað þessi er „púgó“!
Þeir, sem eru svona „sveitó",
ættu heldur að fara í „strætó".
En ekki vildi ég, saklaus sveita-
s'ál, þetta. Og áfram hélt hinn
fáfróði sveitamaður inn í
fyrirheitna landið. Alltaf
var ég að reka mig á,
annað hvort á ljiósastaura eða
á himinháa l'ögregluþjióna. Á
Lækjartorg komst ég þió um síð-
ir og aðeins með eitt glóðarauga.
Þar sá ég nokkra gríðarstöra
kassa á hjólum, en á kössunum
stóð: „Heitar pylsur“. Stóðheiimid.
hverjum vetri einu sinni, eftir
því sem hentugt þætti.
Á þessum mótum gæti skóla-
fólk rökrætt vandamál sín.
Hér í Reykjavík er þetta eink-
ar hentugt, en skölar úti wm
land, bæði í sveitum og kaup-
túnum, ættu einimg að geta kom-
ið svipuðu fyrirkomulagi á hjá
sér.
Slík mót mundu stuðla að því,
að félögin legðu hvert um sig
mikla stund á það að efla mælsku-
list meðlima sinna.
Björn Helgason.