Heimili og skóli - 01.06.1949, Síða 12

56
HEIMILI OG SKÓLI
vandalausum. Þessi gagngerða brevt-
ing á félagslegri aðstöðu unglinganna
getur verið ærin nóg til þess að svipta
þá sálrænu öryggi, sem þeir hafa notið
fram að þessu.
Þessi þáttaskipti í lífi unglinganna
eru óumflýjanleg, en uppalendurnir
geta með skilningsríkri samúð greitt
veginn, svo að fyrstu sporin á braut
fullorðinna verði ekki eins þyrnum
stráð og oft vill verða.
Önnur orsök, sem veldur miklum
truflunum, er ekki unglingunum,
heldur umhverfi þeirra að kenna.
Unglingarnir eru nú komnir á þann
aldur, að þeir eru mitt á milli barna og
fullorðinna, oftast vilja þeir, eins fljótt
og auðið er, sameinast fylkingu full-
orðna fólksins fyrir fullt og allt.
Þetta er engan veginn eins auðvelt
og ætla mætti. Unglingarnir eru enn
barnalegir í ýmsum siðum, þótt vöxtur
þeirra og kraftar jafnist á við fullorðna
menn. Verra er þó, að fullorðna fólkið
fer ýmist með unglingana eins og börn
eða sem fullorðna menn.
— Að hann fhún), blessað barnið,
skuli láta sér detta þetta í hug, eða —
hann ('hún) er þó ekkert barn lengur.
— Ummæli svipuð þessum má oft
heyra í munni fullorðinna um sama
unglinginn. Afleiðing þessarar tvö-
feldni fullorðna fólksins verður sú, að
unglingurinn veit naumast í hvorri
Keflavíkinni hann á að róa og verður
því áralagið að vonum oft miður
heppilegt, til þess að forðast ágjafir á
bátinn.
Margir foreldrar skilja aldrei, að
börn þeirra eru orðin fullorðin, heldur
halda áfram að fara með þau eins Og
börn. Gott dæmi þess er 84 ára gömul
móðir, sem sagði við 61 árs gamlan son
sinn, sem var að fara úr heimsókn hjá
henni: — „Pétur minn, nú hefurðu
vonapdi munað eftir að pissa áður en
þú leggur af stað heim.“ —
Hundrað ára gömul kona, sem
dvaldi á sama elliheimilinu og 72 ára
gamall soriur hennar, skrifaði þráfald-
lega sonar syni sínnm um heilsufar
„drengsins".
Þótt þessi dæmi seu ef til vill fremur
undantekning en regla, verður því
ekki neitað, að margir foreldrar
gleyma alltof oft, að þeir eiga að lofa
unglingunum að verða fullorðnum í
friði, en ekki berja þau barnagullum
til óbóta.
Þriðja orsök til örðugleikanna er
kynhvötin, sem, áður en unglingarnir
ná tvítugsaldri, nær styrkleikahámarki
sínu, og er því eðlilega óstýrilátur
eggjandi, sem illt er að hafa hemil á.
Hvað gera skal við þessa ásköpuðu
hvöt, er enn óleyst vandamál. Nútíma
menningarþjóðfélög geta ekki leyft
unglingunum að ganga í hjónabönd,
þegar þeir verða kynþroska, þeir eru
enn félagsleg börn, sem ekki hafa hlot-
ið þá menntun og lífsreynslu, sem
tryggi þeim örugga fjárhagsafkomu.
Náttúran og þjóðfélögin eru, hvað
þetta snertir, í stöðugu stríði. Að nota
gamla móðinn og lemja náttúruna
með lurk, hefur ekki gefizt vel, enda
andstætt mannlegu eðli.
Margar fleiri orsakir til gelgju-
skeiðsörðugleika mætti nefna, t. d.
flutning úr bæ í sveit, eða öfugt,
líkamlegt útlit, fyrstu vonbrigðin í
ástamálum og margt fleira.
En eru nú þessir örðugleikar sér-
staklega bundnir við gelgjuskeiðið?