Heimili og skóli - 01.06.1949, Síða 21

HEIMILI OG SKÓLI
65
úr henni: Góðir foreldrar fórna jafn-
an miklu fyrir velferð barna sinna og
verða að gera það. Reynir þá oftast
mest á húsfreyjuna, móðurina. Heim-
ilisrækni þarf að vera hennar æðsta
boðorð. Innan heimilisins sinnir hún
bezt sinni háleitu köllun, og þar mun
hún finna hreinasta gleði, ef vel tekst.
En sú gleði, sem út fyrir heimilið er
sótt, mun að lokum reynast hamingju-
snauð, ef hún er sótt á kostnað eigin
heimilis og barna. Og við því er jafnan
hætt, er mikil brögð verða að. Þeirri
móður, er sífellt er á stjái úti, finnst, að
hún þurfi að sækja hvern fund og
hverja skemmtun, og vanrækir með því
skyldur sínar við börn og heimili. Mun
hún síðar finna til þeirrarvanrækslu,er
að lokum bitnar á börnunum og þjóð-
félaginu. Þetta er reynslunnar mikli og
þungi örlagadómur, sem oss hættir
stundum til að gleyma í þvarginu um
réttindi og skyldurnar við þau. Og
þótt svo kunni að fara, sem ekki er
ósennilegt, að samfélag framtíðarinnar
taki á sig nokkuð eða mikið af móður-
skyldum konunnar og uppeldisskyld-
um heimilisins, þá er málum svo hátt-
að nú, og mun sennilega lengi verða,
að telja má hina skynsömustu leið til
að bæta þjóðaruppeldið að leggja
rneiri rækt við uppeldi konunnar, bæta
menningarlega aðstöðu hennar og
starfsskilyrði, svo að henni mætti verða
húsfreyjustaðan sem léttbærust og un-
aðslegust. Og ég held, að engin mann-
leg vera geti fengið meiri fyllingu í líf
sitt og göfgi í tilgang þess en þær mæð-
ur, er kynslóðirnar gætu reist bauta-
stein síra Matthísar: „Engin kenndi
mér eins og þú, hið eilífa og stóra,
kraft og trú, né gaf mér svo guðlegar
myndir".
Þetta var hinn áður ritaði kafli. En
hér er einmitt komið að máli málanna,
sem sé því, hve mikils vert það er, að
móðirin sé auðug af guðstrú og krafti
hennar, svo að hún geti gefið barni
sínu sem mest af því, er síra Matthías
telur sig eiga móður sinni mest að
þakka, og allir þeir munu taka undir,
sem hafa átt því láni að fagna að eiga
slíkar eða þvílíkar mæður. Bænir
þeirra og vers, sem þær fóru með og
kenndu, og sú lotning fyrir hinum
heilögu málum, er þær innrættu, var
dýrmætt veganesti í umbrotum æsku-
áranna og hið eina skjól í vetrarhríð-
um vaxinnar ævi. Þetta er hin mikla
guðs gjöf, sem ekkert barn mætti fara
varhluta af.
Kemur mér nú í hug frásögn úr síð-
ustu heimsstyrjöld, er ég las einhvers
staðar. Hún er um tvo menn, sem
lentu á litlum fleka eftir að skip þeirra
hafði verið skotið í kaf, og þeir voru
hinir einu af áhöfn skipsins, er voru
ofansjávar. Annar maðurinn var nokk-
uð roskinn, en hitt var unglingspiltur.
Hinn eldri segir frá eitthvað á þessa
leið: Þegar við fórum að tala saman á
flekanum, og eg, sem var gamall sjó-
maður, gerði mér grein fyrir ástandi
okkar úti á reginhafi, á örlitlum fleka
-alls-lausum, mjög fjarri venjulegum
skipaleiðum, hóf eg strax máls á því
við piltinn, að við skyldum drekkja
okkur saman og ekki bíða þess, að
liungrið og kuldinn gerði út af við okk-
ur. En svörin, sem eg fékk voru ákveð-
in og ótvíræð, bláber neitun. Það geri
eg aldrei, mælti pilturinn. Eg hef orð