Heimili og skóli - 01.06.1949, Qupperneq 22

66
HEIMILI OG SKÓLI
móður minnar fyrir því, að slíkt at-
hæfi sé synd gegn guði, og hana fæst eg
ekki til að drýgja. Og þótt illa liti nú
út fyrir okkur, þá getur okkur orðið
bjargað. Móðir mín kenndi mér að
biðja guð og fullvissaði mig um, að
hann mundi heyra þá bæn. Og nú bið
eg þess ,að okkur verði bjargað, og því
skulum við vera hugrakkir. Eg varð
orðlaus yfir slíku trúnaðartrausti hins
unga manns og þeim kjarki og krafti,
er hann virtist gæddur, því að hann var
ekki aðeins rólegur og æðrulaus, held-
ur talaði hann kjark í mig, sem var þó
af allt öðru sauðahúsi og enga trú hafði
á þessu hjali hans. En í hvert skipti,
sem ég orðfærði mína fyrstu tillögu,
mættj eg mótspyrnu hans og trúar-
þreki. Og svo kom björgunin á hinn
undursamlega hátt. Skipið stefndi al-
veg á okkur, hafði átt að fara aðra leið,
en fékk skeyti um að breyta um stefnu,
og er mér ekki ljóst hvers vegna. En
ekki mátti það seinna vera. Og þannig
get ég fullyrt, segir hinn eldri maður,
að hin óbugandi guðstrú unga manns-
ins bjargaði okkur báðum frá sjálfs-
morði. Og þótt ég hafi aldrei trúmað-
ur verið, þá vil ég segja frá þessu, því
að ég vil, að hin óþekkta móðir, sem
gæddi drenginn sinn þessum krafti, fái
verðskuldaðan heiður.
Þannig er þessi frásögn. Og er hún
ekki athyglisverð fyrir allar mæður?
Og önnur saga var mér sögð í sum-
ar, sem ekki fer milli mála, er sannar
líka hið sama. Ungur, danskur læknir
var lemstraður og líflátinn í fangabúð-
um. Foreldrar hans fengu aldrei að sjá
hann, eftir að hann var tekinn fastur.
En hann kom til þeirra bréfi, sem
hann skrifaði nokkrum stundum fyrir
aftökuna. Það var stutt bréf, aðeins
kveðja og þökk til móður sinnar fyrir
bænirnar, sem hún hafði kennt hon-
um og þau góðu áhrif, sem heimilið
hefði haft á sig. Þess vegna gengi hann
nú öruggur til hinnar þyngstu reynslu.
Það mætti vafalaust halda lengi
áfram með slíka og þvílíka vitnisburði,
en eigi skal það gert hér. En því vildi
ég skjóta hér inn, að á langri kennara-
ævi þykist ég mega fullyrða það, þótt
engin regla sé að vísu algild, að bezt
siðuðu börnin hafi yfirleitt komið frá
liinum bezt kristnu heimilum, þótt
slík heimili hafi stundum ekki látið
mikið yfir sér, eða miklað fyrir sér og
öðrum sitt ágæti í þeim efnum.
Eins og kunnugt er, hafa heimilin
um allar aldir kristninnar viðhalt
ýmsar kristnar siðvenjur, og heimilis-
guðrækni hefur þótt sjálfsögð og krist-
in nauðsyn fram á síðustu ár. Þetta
hvort tveggja má nú víst heita þurrkað
út, því að ég tala ekki um útvarps-
messurnar í þessu sambandi, sem kann-
ske er hlustað á með öðru eyranu í
skarkala og þvargi, og enginn á heim-
ilinu tekur sjálfur þátt í. Þótt sitthvað
hafi verið sagt um húslestrana og áhrif
þeirra, þá hygg ég, þrátt fyrir ýmsa
galla, að áhrif þeirra hafi verið miklu
meiri og almennari til uppbyggingar
kristnum dómi og kristinni trú en
menn almennt vilja viðurkenna, og að
undantekningunum hafi meir verið
haldið á loft til að rýra álit þessarar
guðræknisvenju. Ég hygg, að margir á
mínum aldri eigi ógleymanlegar og
helgar endurminningar frá þeim tím-
um, er allt heimilisfólkið var kallað
saman til lesturs, og hver kom með
sína söngbók og tók þátt í þessari at-