Heimili og skóli - 01.02.1964, Side 24

gæta bamanna minna, því að ég skal
áreiðanlega ekki láta mín börn í hendur
ókunnugum barnfóstrum.
Hún svaraSi nú alvarleg og hugsandi:
„Eg vil gjarnan vinna eitthvað fyrir
lítil börn. Mér þykir vænt um lítil börn
— þú veizt það — og ég vil fúslega verða
þeim eitthvað að liði, ekki sízt ef þau eru
veik eða þarfnast einhverrar hjálpar.”
„Att þú kannski við hjúkrunarstörf t. d.
fyrir fötluð börn?”
„Já, eitthvað slíkt.”
Ég sit á rúmstokknum hennar. Hún
hjúfrar sig upp að mér, eins og sjúklingur
og sofnar í fangi mínu.
Ég sit nokkra stund grafkyrr og hugsa
um allt það, sem við höfum átt saman að
sælda og hvernig hún hefur gert líf mitt
barmafullt af verkefnum og áhugamálum
— stundum áhyggjum. Ég minnist þess
þegar nágrannarnir hafa stöðvað mig úti
á götu og farið að tala um Onnu, hve
hún sé vel upp alin stúlka, hjálpsöm og
hugulsöm.
Ég minnist þess, hvernig hún hefur
plokkað nokkrar krónur frá pabba sínum
í hverri viku, stundum smáræði, til að
kaupa eitthvað handa mér, og ég minnist
þess, að hún valdi hvern eyri, sem hún
fékk fyrir að gæta barna, til að kaupa
jólagjafir handa fjölskyldunni.
Ég minnist þess einnig hversu hún er
fórnfús og góð, þegar ég er veik, þetta
allt vegur fullkomlega á móti hinu, sem
miður fer, öllum hinum dögunum, þegar
hún reynir að skrópa frá öllum sínum
skyldum.
En fyrst og fremst man ég allar þær
stundir, þegar við stöndum næzt hvor
annarri, þá gleymast allar áhyggjur og
við munum aðeins eftir því góða.
Ég lít niður og horfi á hina sofandi
dóttur mína, þetta er ofurlítið samsafn
af táningaskynsemi — táningaskammsýni
— táningatárum — táningahlátri og
táningakærleika. Það er ekkert launungar-
mál lengur — og hefur raunar aldrei verið
— að það er erfitt að vera fulloröinn
maður. Og tímabilið sem það tekur, getur
verið þreytandi, ekki sízt fyrir foreldrana,
en það er einu sinni yndislegur tími, sem
býr yfir mörgum dásamlegum stundum
eins og þessari.
H.J.M. þýddi.
í LITLU HÚSI einu í útjaðri Kaupmanna-
hafnar búa hjón, sem eiga sex syni, og
taugar móðurinnar eru oft í háspennnu
yfir öllum þeim hávaða, sem fylgir því,
þegar lífsorka þessara litlu manna er að
brjótast út. — I sumar fann einn af elztu
drengjunum upp á því að útbúa límonaði-
búð úti á gangstéttinni, og til að örva söl-
una setti hann upp svo hljóðandi auglýs-
ingu: Hjálpið þessurn drengjum til að
komast í sumarbúSir í sveit.
Salan gekk vel, en inni í húsinu var allt
á öðrum endanum. Þar ægði saman
sítronuberki, tómum flöskum og niöur-
muldum sykri. Næsta morgun læddist móð-
irin út og breytti auglýsingunni, svo að
hún hljóÖaði svona: „Hjálp! Þessir drengir
verða að komast í sumarbúðir.“
❖
FIMMTÁN ára drengur kom til vinkonu
sinnar með krepptan hnefann og sagði:
„Súsanna, ef þú getur getið upp á, hvað
ég hef í lófanum, skal ég bjóða þér í bíó
í kvöld.“
„Það er fíll,“ sagði Súsanna.
„Nei“, svaraði hann. „En það var nú
ekkert mjög vitlaust. Ég sæki þig klukkan
sjö.“
18 HEIMILI OG SKÓLI