Stuðlaberg - 01.06.2014, Side 27

STUÐLABERG 1/2014 27
Sigurjónsson organisti setti netfangið sitt upp
á þann máta að því verður ekki gleymt:
Netfang sitt kallar korg
Kjartan sem þenur org-
elið um bæ og borg
bæði í gleði og sorg.
Á fyrri hluta tuttugustu aldar þótti
sjálfsagt í sveitum landsins að brugga sitt
eigið vín. Þessi sjálfsbjargarviðleitni var að
vísu bönnuð með lögum en bændur létu
það ekki á sig fá og yfirvöldum reyndist oft
erfitt að framfylgja þessu banni, af ýmsum
orsökum. Eftirfarandi erindi varð til austur
á Jökuldal á „ölárunum“. Höfundur er
Arnheiður Guðjónsdóttir frá Heiðarseli:
Við trúum öll á ölið,
það auðgi vora sál,
og lífsins létti bölið
og lífgi fagurt mál.
Og víst er eitt hið vissa;
það vel í maga fer.
Á tæpri nóttu tæmdu
þeir tíu potta hver.
Gunnar Kr. Sigurjónsson lenti nýlega í
orðaskaki við mann sem orti limru og sleppti
að mestu eða öllu leyti ljóðstöfunum, eða, eins
og Gunnar orðar það, „... var ýmist með of-
stuðlað eða vanstuðlað“. Þeir deildu um rétt-
mæti bragformsins og Gunnar skilaði eftir-
farandi:
Að búa til limrur og ljóð,
er list sem er flókin – en góð.
En eins og með annað
er ýmislegt bannað,
og sleipt er á bragarins slóð.
Þessi niðurstaða Gunnars fer afar vel
saman við stefnu Stuðlabergs.
Ármann Þorgrímsson setti saman af-
hendu, kallar hana Kastljós á Þórshöfn:
Löngum sést að lögin eru í landi tvenn;
Sum eru fyrir sýslumenn.

Og Höskuldur Búi Jónsson orti merkilega
vísu um landbúnaðar- sjávarútvegs- og um-
hverfisráðherra:
Lyngi grænu öllu ann
aldrei landið sneyðir.
Ingi dafnar, hvergi hann
heiðar gróðri eyðir.
RIA.
Frá Jökuldal.
Si
gu
rð
ur
A
ða
ls
te
in
ss
on