Stuðlaberg - 01.04.2022, Page 32
32 STUÐLABERG 1/2022
Þegar glittir í gulan mána
Lausavísnaþáttur
Við byrjum þáttinn á vorvísum eftir Kristin
Bjarnason frá Ási:
Þó að fenni um fjallasvið,
frost sé enn að verki,
rumski menn og vakni við
vorsins kennimerki.
Lækir smáir, gil við gil,
glymja háum rómi,
grípur áin undirspil,
allt svo nái hljómi.
Vægir rosa og veðraþyt,
vermist flos á steini.
Gegnum mosans gróðurlit
Guð er að brosa í leyni.
Og fleiri hugsuðu til vorsins í vetur. Gunnar
J. Straumland yrkir hringhend og refhverf
sléttubönd á þorra:
Hlána fannir vetrar vart,
vonir manna dvína.
Mána skjanni blikar bjart,
brimsins hrannir skína.
Þeir sem enn vona að einhvern tímann
hláni eiga þess kost að lesa vísuna afturábak:
Skína hrannir brimsins bjart,
blikar skjanni mána.
Dvína manna vonir vart,
vetrar fannir hlána.
Sigurbjörn Ásgrímsson varð fyrir því að
áskrift að Stuðlabergi féll niður fyrir mis
skilning. Þegar þessu hafði verið kippt í lag
sendi hann vísu:
Mín áskriftin steytti á steini,
að Stuðlabergsheftinu góða.
En djúpt í mér lá hún í leyni,
löngunin æsta í gróða
úr orðaflaum andríkra sjóða.
Gunnar Bjarnason hrossaræktarráðunautur
var á fundi með hrossaræktendum fyrir
austan. Honum urðu á þau mismæli að tala
um þegar hryssurnar færu að bera. Hann
áttaði sig á þessu og baðst afsökunar. Hjalti
bóndi á Hólum í Hornafirði orti:
Hryssan mín er full með fyl
sem fáir munu lasta.
Ætli hún beri ekki um það bil
sem ærnar fara að kasta.
Óskar í Meðalheimi var ásamt Dagbjarti
Dagbjartssyni á vísnakvöldi í Víðihlíð. Hann
orti:
Mannkyninu er mikilsvert
að meistarans snilld það lýsi
en Drottinn hefur Dagbjart gert
dálítið öðruvísi.
Jón Þ. Björnsson, kennari og organisti í
Borgarnesi, setti saman limru þar sem hann
var að leika sér með stóran og lítinn staf:
Steingrímur Stefánsson, Laug,
staðhæfði að séð hefði’ann draug
hamast í heyi
á hásumardegi.
Steingrímur Stefánsson laug.
Sigrún Haraldsdóttir orti myndræna vísu:
Þegar glittir í gulan mána
er gaman að fara á krána,
finna þar flón og bjána
og fá sér í aðra tána.
Guðmundur Arnfinnsson kvað í einhverju
illviðrinu nýlega:
Batt ég niður bátinn minn,
bjó mig undir rokið,
trampólínið lét ég inn,
en lánstraustið er fokið.