Úrval - 01.12.1975, Side 4

2
Einu sinni um vetur ætlaði hinn
frægi fiðluleikari Jascha Heifetz að
halda tónleika í Boston. En kvöldið,
sem tónleikarnir áttu að vera, gerði
hríðarveður, og þegar stundin rann
upp, voru aðeins 12 manns í 2500
sæta áhorfendasalnum. Heifetz kom
upp á sviðið og sagði: „Ég er afar
þakklátur ykkur fyrir komuna, en
undir þessum kringumstæðum neyð-
umst við til að fella tónleikana niður.
Miðarnir verða endurgreiddir við dyrn-
ar.“
Gestirnir tólf bjuggust til farar, all-
ir nema einn, sem skálmaði upp að
sviðinu og hrópaði: „Andartak, herra
Heifetz. Ég er tónlistarunnandi. Ég
setti keðjur á bílinn og ók meir en 30
km leið í þessum snjó til þess að hlusta
á þig. Viltu nú ekki syngja að minnsta
kosti eitt lag?“
■jV
Ung móðir var að leita að leikfangi
handa barni sínu. „Er þetta nú ekki
ÚRVAL
alltof flókið?“ spurði hún sölumann-
inn.
„Petta, kona góð,“ svaraði sölu-
maðurinn, „er þroskaleikfang sem er
gert með það fyrir augum að búa
barnið undir lífið. Pað er alveg sama,
hvernig það er sett saman, útkoman
verður alltaf vitlaus."
☆
„Jæja, elskan mín,“ sagði faðirinn,
þegar hann hafði verið með konu
sinni í þroskaleikfangabúðinni og
keypt leikföng fyrir mörg þúsund.
„Eigum við ekki líka að koma við í
venjulegri leikfangabúð og kaupa eitt-
hvað sem Lilli hefur gaman af?“
☆
Konan hafði legið í eiginmanni sín-
um og suðað um að fá loðfeld. Loks
brast karlinn þolinmæðina og hann
sagði: „Heyrðu, væna mín, ef þú held-
ur áfram þessu suði fýkur í mig og
þá kemur loðdýrið í mér í ljós!“
„Pað gerir ekkert til, elskan,“ svar-
aði frúin. „Ég á músafellu.“
☆
Forstjóri: „Pekkirðu fallega hrað-
ritarann okkar, hana Möggu?“
Fulltrúi: „Já, auðvitað.“
Forstjóri: „Hefurðu nokkurn tíma
boðið henni út? Gert hosur þínar
grænar fyrir henni? Sent henni ástar-
bréf? Hringt í hana heima?“
Fulltrúi: „Nei, auðvitað ekki.“
Fortsjóri: „Gott. Pá getur þú rekið
hana.“