Úrval - 01.12.1975, Qupperneq 14

ÚRVAL
12
111 síðan ég var á barns-
*
*
>1'
A\
>y.
A
aldri, hefur fólk lagst á
eitt um að segja mér, að
megI aldrd Mta mér
•/íotwT'C-Awft nægja neitt nem£) það
besta. Kennarinn minn í sunnudaga-
skólanum, skátaforinginn, ruslakarl-
inn, allir sögðu það sama: Ætlir þú að
verða götusópari, vertu þá besli. götu-
sóparinn í heiminum.
Petta þótti mér skynsamlegt — svo
skynsamlegt, að í tvö ár lét ég eiga
sig að reyna hitt og þetta, vegna þess
að ég gæti aldrei gert það svo vel, að
einhver gerði ekki betur. Pess vegna
Iagði ég aldrei í tennis, dagbókarskrif
eða dans — allt vegna þess að ég ótt-
aðist að verða ekki sá besti.
Upp á síðkastið hef ég hins vegar,
þökk sé konu minni, Maggý, komist
að þeirri niðurstöðu, að leyndardómur
hamingjunnar sé fólgin í því að hafa
kjark til að reyna. Vera má, að maður
nái ekki fullkomnun, en Maggý sann-
færði mig um, að G.K. Chesterton
hafði rétt fyrir sér, þegar hann sagði:
,,Allt, sem er þess virði að vera gert,
er bess virði að vera gert illa.“
Petta byrjaði allt þegar grannar
okkar ákváðu að rífa verkfæraskúrinn
sinn, og Maggý uppgötvaði að hún
gæti notað timbrið til að smíða sér
gróðurhús. ,.Pað kostar þig ekki sent,“
sagði hún. „Þetta verður bara rammi,
sem ég strengi svo plast yfir.“
..F.kki vil ég draga úr þér kjarkinn,
en . . .“
..Mig hefur alltaf langað í gróður-
hús,“ greip hún fram í. „Petta getur
verið eina tækifærið mitt.“ Þetta var
Maggý líkt, að sjá tækifæri í aflóga
verkfæraskúr.
„Pví miður, elskan,“ sagði ég. „Ég
er hræddur um að ég sé ekki nógu
mikill smiður.“
Hún svaraði því til, að það væri
hennar eina skilyrði, að ég kæmi ekki
nærri þessu. „Ef þú værir hérna úti
að baslast við flísaspýtur, þegar þú
gætir verið inni að horfa á Onedin,
myndirðu hata mig.“
„Pað er ekki rétt,“ maldaði ég í
móinn. „Ég hef aldrei verið hrifinn
af Onedin."
„Lækni á lausum kili, þá.“
„Pað er annað mál,“ svaraði ég.
Pegar hún hófst handa um að rífa
þakið af skúrnum, bauðst ég til að
senda Roy eða Sammý út til hennar
til að nagldraga. Hún reif annað borð
laust. „Látiði naglana bara eiga sig,“
svaraði hún. „Hver veit, nema þeir
séu akkúrat þar sem ég þarf að nota
þá.“
Petta var fyrsta vísbendingin, sem
ég fékk um það, hvaða byggingarstíl
hún hafði hugsað sér.
Pað var gömul barnakerra í verk-
færaskúrnum og Sammý óskaði eftir
hiólunum til að búa sér til kappÆsf-
ursbtl úr. „Ég þarf ekkert að kaupa,“
sagði hann. „Mamma ætlar að gefa
mér nokkrar spýtur úr skúrnum“
„En þú?“ spurði ég Roy. „Ætiar
þú ekki að nota dálítið af timbrinu í
hraðbát?"