Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 34

32
ÚRVAL
hann dreymdi fjallið. Einn draumur
er honum sérstaklega minnisstæður og
vekur honum alla tíð furðu. Honum
fannst hann vera á ferðalagi með móð-
ur sinni í lest og út um gluggann sá
hann Ruapehu. Skyndilega greip hann
hræðsla og hann sagði við móður sína:
„Það er eitthvað að, við veltum!“ Og
svo þrýsti hann sér að henni.
Á aðfangadag 1953 var þessi draum-
ur tíu ár að baki og nærri gleymdur.
Ellis tók þá skyndiákvörðun þetta
kvöld að keyra til Rangantaua, sem
var 60 km, og heimsækja foreldra
sína, ásamt konu sinni og tengdamóð-
ur. Þegar þau voru um 15 kílómetra
frá ákvörðunarstaðnum stöðvaði hann
litla sendiferðabílinn sinn til að huga
að honum. Það var hljótt og lyngt á
sléttunni, 600 metra yfir sjávarborði,
en í fjarska heyrðist einkennilegt sífr-
andi hljóð sem styrktist stöðugt. Ellis
áttaði sig ekki á hvað þetta gæti ver-
ið.
Skömmu seinna rann það upp fyrir
honum. Eftir fimm kílómetra akstur
í viðbót komu þau til staðar sem heit-
ir Tangiwai, sem á máli Maoríanna
þýðir „Vötnin grátandi". Ef nafnið
skírskotar til mannlegrar sorgar átti
það eftir að fá staðfestingu áður en
nóttin var úti.
Við Tangiwai lágu tvær brýr yfir
Whangaehufljótið, járnbrautarbrú og
bílabrú. Járnbrautarbrúin var á lín-
unni milli Wellington í suðri og Auck-
land í norðri, þar sem Elísabet drottn-
ing var nú stödd.
Klukkan var um það bil kortér
gengin í ellefu, þegar Ellis komst til
l'angiwai og uppgötvaði að svo hátt
væri í fljótinu að það rann yfir bíla-
brúna. Það var skýringin á þessu ein-
kennilega hljóði. Það hafði ekki rignt
nýlega og þetta gríðarlega vatnsmagn
gat aðeins komið frá einum stað —
Ruapehu.
Ellis var svo ákafur að komast til
Rangataua að hann hélt áfram og
reyndi að aka bílnum yfir brúna, þótt
hún væri undir vatni, en vatnið dýpk-
aði ótrúlega hratt. I birtunni af bíl-
ljósunum sá hann gríðarlegan múr af
kolmórauðu vatni lcoma æðandi og
brúin hvarf fyrir augum hans. Hann
náði í síðustu andnrá að koma bílnum
í afturábak gír og forða sér.
Ellis vissi ekki að þetta sem
hann varð vitni að var annað og meira
en flóðbylgja. Það var Ruapehu, sem
hafði spúið af sér gígavatninu og sendi
þúsundir tonna af leirbornu vatni og
ís niður fjallshlíðina, í æðandi skriðu
sem reif allt lauslegt með sér.
Hávaðinn var ærandi. Ellis reyndi
að lýsa með vasaljósi upp eftir fljót-
inu. Uppyfir ólgandi vatnsöldur, þar
sem stórir klettar veltust um í átök-
unum og trén þyrluðust um eins og
eldspýtur, náði ljósgeislinn að
járnbrautarbrúnni. Það var jafnvel
það óskiljanlegasta. Miðbik brúarinn-
ar var gersamlega horfið. Aðeins járn-
brautarteinarnir voru eftir og þegar
þeir höfðu ekki lengur stuðning að
neðan löfðu þeir niður í miðjunni.