Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 42
Aldan sjaldan einstök fer,
urðu börnin fleiri,
hún fékk ei haft af fyrir mér, —
förukonan réttlaus er,
öll er heimil húsgangs bauga-eiri.
Ólst eg síðan upp á sveit,
átta eg hrakning víða,
æskan sú er ekki teit,
enginn, nema drottinn, veit,
hvað munaðarlausir mega stundum líða.
Utan að lærða eg ljóðin flest,
af lýð, sem heyra kunni,
hlýdda á margan göngugest,
gafst mér það og löngum bezt,
fræðin helzt þeir höfðu sér fyrir munni.
Fengið hafða eg fögur hljóð
og fríðleiks svipinn hreina,
með aldri og þroska þokkafljóð
þótta eg, meðan í blóma stóð,
og fagnaðarbót í flokki ungra sveina.
Kvað eg þá stundum kíminn brag, —
og kastaði sjálf fram stökum, —
afmorsvísur, ljúflingslag,
létt var þá um stundarhag,
og gleymt sér marga grímu á vikivökum.
Þá var eg góð og þá var eg kát,
þá var fátt að meinum,
á kvæðaslætti kunna eg mát,
en kannske nógu eftirlát
stöku sinnum góðum, glöðum sveinum.