Úrval - 01.12.1975, Side 93

COTZIAS LÆKNIR OG ÉG
Hann kynnti mig fyrir samstarfsfólki
sínu, sem heilsaði mér hljóðlega en
formlega.
„Við höfum ákveðið að gefa þér
Sinemet,“ sagði hann. „Það er eitt
efnilegasta lyfið af þessum nýju. Það
er sambland af L-dopa og hindrandi
efni, sem dregur úr því að aðrir vefir
en heilinn brjóti dopað niður. Með
því að koma meira af dopa til heilans,
getum við minnkað skammtinn og þar
með hliðarverkanirnar. Það er ólík-
legt, að við hittum þegar í stað á
réttan skammt. Við verðum að gera
tilraunir. Minnka skammta og auka
skammta. Jafnframt verðum við að
fylgjast mjög vandlega með þér, skrá
ytri einkenni, kanna starfsemi líffær-
anna, efnagreina líkamsvessana. Þar
að auki færðu margháttaða meðferð:
Líkamsþjálfun, sálfræðilega meðferð,
efnaskiptalega meðferð og rétt matar-
æði. Ef eitthvert þessa atriða færir
okkur fimm prósent nær því að ná
valdi á þessum sjúkdómi, er mikil-
vægt að vinna þessi fimm prósent.“
Hann spratt eins og fjöður upp af
stólnum og brunaði út, með hirð sína
á eftir sér eins og slóða. Ég hafði
varla sagt aukatekið orð meðan á þessu
stóð, en nú mundi ég eftir mörgum
knýjandi spurningum. Ég kom mér á
fæturna og hélt til dyra svo hratt sem
ég kunni. Þegar ég kom fram í hring-
salinn, var Cotzias að hverfa inn í
næsta klefa. Yfirhjúkrunarkonan kom
auga á mig og rauf fylkinguna til að
91
koma til mín. Með lágri áminningar-
rödd sagði hún:
„Við förum aldrei út úr klefum
okkar, fyrr en Cotzias læknir hefur
lokið stofuganginum.“ Þar með tók
hún þéttingsfast um handlegg mér og
ýtti mér aftur inn.
ÞJÁNINGARBRÆÐUR. Við vor-
um ellefu, sjúklingarnir í Parkinsons-
álmunni, af báðum kynjum, á aldri
frá 40—70 ára. Einkenni okkar voru
næsta fjölbreytt; engin tvö okkar
höfðu fyllilega sömu einkenni, og mér
er nær að halda að engir tveir Park-
insonssjúklingar af þeirri hálfri ann-
arri milljón, sem til eru í Bandaríkj-
unum, hafi algerlega sömu einkenni.
Maðurinn á stofu eitt, sem ég ætla
að kalla Cordell, var sjötugur að aldri,
með gríðarlegan, hvítan hármakka.
Hátt á enni hans voru merki eftir
uppskurð, sem sýndu, að einu sinni
hafði verið gerður á honum heila-
skurður til þess að draga úr riðunni
af völdum sjúkdómsins. Skurðurinn
hafði stöðvað riðuna í nokkur ár, en
hann hafði líka eyðilagt rödd hans um
aldur. (Síðan Cotzias gerði uppgötv-
un sína um L-dopa, er ekld lengur
gerður heilaskurður á Parkinsons
sjúklingum nema í sérstökum neyðar-
tilfellum). Cordell hafði verið mál-
snjall og harðfylginn þingmaður, og
starfsbræður hans spáðu honum mik-
illi framtíð. En hann missti það, sem
hann mátti einna síst án vera: Rödd-
ina.