Úrval - 01.12.1975, Síða 94

92
ÚRVAL
í stofu fjögur var Kaufmann. Hann
var lágvaxínn, hvatlegur og óendan-
lega geðgóður sölumaður, sem hafði
dregið fram lífið á því að selja tilbú-
inn kvenfatnað. Hann var oftast fyrst-
ur á fætur á morgnana og fór þá í
gönguferð um hringsalinn. Pegar hann
gekk íyrir dyrnar hjá mér, var hann
býsna álútur og tók stutt skref án
þess að lyfta almennilega fótunum.
Petta er kallað ,,hröðun“, og kemur
þannig fram, að gönguhraðinn eykst
ósjálfrátt, þegar sjúklingurinn reynir
að hraða sér á eftir efri hluta Iíkam-
ans, sem er kominn út úr öllu jafn-
vægi. Kaufmann náði þessu jafnvægi
aldrei alveg.
Fröken Bramhall var í klefa 7. Hún
var 55 ára, hafði meistaragráðu í
kennslufræðum og hafði kennt ensku
og bandarískar bókmenntir á fram-
haldsskólastigi. Hún hafði ákafan
skjálfta í báðum höndum. Pær voru
með stöðugum rykkjum, skrykkjum og
flökti, sem var í svo æpandi ósamræmi
við hljóðlátan virðuleik þessarar konu,
að svo var sem hendurnar lifðu alger-
lega sínu eigin lífi henni óviðkomandi.
í stofu 10 var frú Chandler, sem
ég kallaði borgarstjórann okkar. Peg-
ar hún kom á stofnunina, tilkynnti
hún að maðurinn hennar væri af virðu-
legri og auðugri kaupmannsætt í Bost-
on, að dóttir hennar hefði gefið út
þrjár ljóðabækur, að sonur hennar
væri við nám í mannfræði, og hún
sjálf væri stjórnarformaður virðulegt
fornleifasafns.
Hjá frú Chandler hafði sjúkdómur-
inn þá mynd, að þegar hún gekk eða
sat virtist hún eðlileg, en þegar hún
stóð kyrr, tóku ósjálfráðar hreyfingar
þegar í stað við. Hún stjáklaði stöð-
ugt og tvísté og kviður hennar hreyfð-
ist eins og í hringi. Petta minnti dá-
lítið á skakstur nektardansmeyja og
maður hrökk óneitanlega við að sjá
þessar hreyfingar hjá svona aristókrat-
ískri frú.
Að morgni þriðja dags míns á
stofnuninni sat ég í klefa mínum og
las í blaði, þegar ég sá eitthvað fara
fyrir dyrnar hjá mér. Pað leit út fyrir
að vera tvær manneskjur í slagsmál-
um, eða að minnsta kosti hörku áflog-
um. Ég ýtti mér á fætur og hélt til
dyra. Ég kom þangað í sömu mund
og þessi áflog færðust fram hjá. Ég
sá, að þetta var líkamsþjálfari stofn-
unarinnar og fröken Ransom úr stofu
11. Pær stóðu augliti til auglitis með
hendur hvor á annarrar öxlum. Pjálf-
arinn gökk hægt aftur á bak, en frök-
en Ransom kom á eftir, slagandi og
hriktandi.
Áður en hún kom til Brookhaven
hafði hún legið rúmföst í þrjú ár, og
nú var verið að reyna að endurþjálfa
mátt í fætur hennar. Ókunnugum
hefði getað virst, að þær væru að stíga
einhvern klunnalegan dans, en það
sem sýndi að svo var ekki, voru hinar
háttbundnu hringsveiflur á höfði frök-
en Ransom, gapandi munnurinn og
örvæntingin í augunum. Petta væru
hreyfingar, sem hún réði ekkert við.