Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 115

COTZIAS LÆKNIR OG ÉG 113
„Hún vill að sjálfsögðu ekki bindn
sig, fyrr en hún sér hvort ég hjari.“
„Cotzias!“ sagði hún með ávítunar-
hreim.
„Nú, jæja, ef ég hjari, langar mig
að fá tvær einkahjúkrunarkonur, sem
skiptist á um að vera hjá mér fyrst
eftir uppskurðinn.11
„Frá því verður einhver úr fjöl-
skyldu sjúklingsins að ganga áður, með
því að snúa sér persónulega til yfir-
stjórnar hjúkrunarliðs. Pað er í hinni
byggingunni.“
„Pú átt við,“ byrjaði Cotzias, og
það var vantrúarhreimur í röddinni,
„að ég geti ekki gengið frá þessu í
síma?“
„Nei. Samkvæmt reglunum verður
einhver úr fjölskyldunni að koma í
eigin persónu og bera fram svona
beiðni. Viðkomandi læknir getur líka
gert það, að sjálfsögðu.“
„Fjölskylda mín verður ekki komin
hingað fyrr en í kvöld, og þá verður
vafalaust búið að loka öllum skrif
stofum. Og lækni mínum hef ég þeg-
ar snúið nóg. Ég ætla ekki að hringja
í Ted Beattie um helgi til að biðja
hann um þetta.“ Hann sneri sér að
mér. „Skrifstofuveldið í fullu gildi.
Ótrúlegt."
„Undir sérstökum kringumstæðum
getur va'kthafandi hjúkrunarkona látið
sjúklingi einkahjúkrunarkonu í té,“
sagði ungfrú Davis. „Ég gæti logið
dálítið.11
„Góða ljúgðu dálítið,” sagði Cotzi-
as í hvatningartón. Flún hélt til dyra,
en hann kallaði á eftir henni: „Hvað
ætlarðu að segja?“
„Ég ætla að segja þeim, að þú sért
elliær.“ ITún brosti sætt og hvarf.
Við sáturn báðir hljóðir um stund,
eftir að hún hvarf. Við vorurn tveir
rosknir menn, annar haldinn ólækn-
andi sjúkdómi en hinn ef til vill tí-ma-
bundnum sjúkdómi; ungfrú Davis var
ung, áköf, hrekklaus. Langt var síðan
við vorum á hennar slóðum, Cotzias
og ég. En við höfðum ekki gleymt.
Klukkan var þrjú og mál fyrir mig
að halda brott. Við horfðum hvor á
annan, og allt í einu urðum við báðir
þvingaðir. Við kunnum ekki að kveðj
ast.
„Ég ætla að fylgja þér að lyftunni,“
sagði hann svo.
Ég var þakklátur fyrir sérhvern
frest, hversu lítilfjörlegur sem hann
var.
Við höfðum ekki tekið nema svo
sem tíu skref, þegar síminn gall við.
„Pað er síminn," sagði Cotzias með
augljósum létti. Hann þreif hönd mína,
hélt henni stundarkorn, en var svo
horfinn.
Par sem ég gekk hægt frá sjúkra-
húsinu, reyndi ég að koma lagi á hugs-
anir mínar. Ég hafði nú verið klukku-
stund með manni, sem var undir mesta
hugsanlegu álagi — vitundinni um yf-
irvofandi fráfall sitt — og hann bafði
algerlega vísað á bug þeirri væmni,
sem dauðinn hefur stundum í för með
sér. Ég minnist þess dags, er hann