Úrval - 01.12.1978, Síða 21

MANNÆTAN f CHABUNKWA
19
skjóta upp kollinum þegar maður síst
væntir. Til vonar og vara ætlaði ég að
sofa í opnum bílnum innan í boma
með stóra riffilinn til taks. Ég er ekki
sériega viðkvæmur, en þegar maður
hefur nýlokið við að stinga
jarðneskum leifum annars manns 1
kaffidós til greftrunar, fer ekki hjá því
að manni detti sitthvað í hug.
Ekki veit ég hvað vakti mig nokkru
síðar — ef til vill hljóð. en þó ltklega
fremur sjötta skilningarvitið, sem
þróast vel í myrkviði Afríku. Ég lá og
hlustaði í nokkrar langar mínútur, en
sagði svo við sjálfan mig að þetta
væru bara taugarnar. Um leið og ég
lagði augun aftur, rauf ójarðneskt óp
þögn næturinnar.
Ég þreif riffilinn og blys, svipti
þyrnigerðinu til hliðar og hljóp
berfættur á hljóðið, þangað til ég
kom að kofa 1 hinum jaðri þorpsins,
þar sem hurðin lafði á einni
leðurlöm. Inni var æpandi og
snöktandi maður, skelfingin uppmál-
uð í blóðhlaupnum augum hans.
Hljóður gaf mér merki með fingra-
smellum og ég fór út fyrir til hans.
Klóförin voru greinileg I mjúkri
jörðinni. Ég sá, að þarna voru fótaför
eftir stórt karlljón. Ég sneri aftur inn í
kofann. Maðurinn var enn með
tryllingsglampa í augum, en róaðist
um síðir svo að hann gat skýrt okkur
frá málavöxtum.
Hann hafði vaknað þegar konan
hans fór fram úr til að ganga örna
sinna. Hann hafði sagt henni að fara
ekki út, en hún lét ekki segja sér fyrir
verkum. Um leið og hún steig út
fyrir, greip ljónið hana. Hún þreif i
hurðina, og eiginmaðurinn sá ljónið
toga í fót hennar þangað til hún var
strengd milli gins þess og
hurðarinnar.
Ailt í einu lét efri lömin undan, og
konan missti takið. I sömu andrá var
ljónið komið ofan á hana, iagði höfuð
hennar saman með einu snöggu biti
og dró hana á brott í flýti.
Enn voru tvær stundir til dögunar.
Kannski gætum við elt ljónið uppi
og náð því meðan það væri enn að éta
bráð sína eða svala þorstanum, áður
en það legðist til hvíldar yfir heitasta
tíma sólarhringsins.
Klukkan hálf sex lögðum við
Hljóður af stað, um leið og dögunin
tók að breyta trjánum í afskræmdar
ófreskjur. Hljóður var viss um, að
þetta var sama ljónið og hafði staðið
að drápinu nóttina áður. Hljóður
þurfti ekki annað en líta í svip á viku-
gömul spor, ttl þess að geta frætt
mann um uppáhaldslit ljónsins og
líklegar, pólitískar skoðanir þess.
Langan spöl lá slóðin um gisið
skóglendi, en beygði síðan af leið og
inn í þéttan undirgróðurinn á bakka
hinnar grunn.) Munjamadsíár.
Vaxgrænn gróðurmn var álíka hár og
einnar hæðar hús. A111 varljóninuí vil
á þessum slóðum, og ég reyndi ekki
að blekkja sjálfan mig með því að
telja mér trú um að ljónið væri ekki
þarna. Það hafði sannað það tíu
sinnum nú þegar, að það hafði engan
beyg af manninum.